Het is het licht wat we het allerspannendst vinden

Rouw en verdriet kan ons het gevoel geven dat we eronder bezwijken. Het voelt als zwaar gewicht op ons hart. We kunnen letterlijk ons hart zwaar voelen worden, alsof het wordt verpletterd. En het is niet de rouw en verdriet dat ons het meeste pijn doet. Het is ons hart wat weigert te openen. Het is de pijn van sluiten.

Op het moment dat we onszelf toestaan dat de pijn van binnen ons hart mag openen, kunnen we omgaan met de pijn die er is. Het is telkens de dans tussen nabijheid en afstand waar we op onze interne grens kunnen voelen en diep ervaren. En waar we helen. Dat wil niet zeggen dat het makkelijk is. Maar het is de enige manier om verder te gaan, om te kunnen blijven bij wat er is. We kunnen dan eindelijk leren van de liefde die door de scheuren naar binnen weer licht brengt. Telkens weer hebben we de keuze om in het donker te blijven of licht te laten schijnen op de scheuren en krassen op ons hart.

We zijn niet bang voor de duisternis. Maar voor het licht waarin we mogen gaan staan. Deze plek is de plek waar we onszelf mogen laten zien. In alles wie we zijn. Precies de reden waarom creatievelingen vaak niet dat doen waar ze hier voor zijn. Het donker kennen ze goed, het is vaak de plek waar creatie vandaan komt. Ik ken zelf het donker ook zo goed. Vanuit het donker creëerde ik, droomde ik en maakte ik waar, vanuit het donker kon ik de krassen op mijn hart voelen van waaruit ik opsteeg. Maar zonder het licht kon ik het niet delen. En het licht was zo spannend. Want het licht vroeg me om uit mijn eigen schaduw te komen, om achter te laten wat me jaren had gevoed. Pijn. Tot dat ik de eerste kier zag, de warmte voelde op mijn lijf. Waar ik eigenlijk bang voor was, was liefde. De zachtheid van liefde te voelen, waar ik het hardst naar had gehunkerd en het meest bang voor was. Want kwetsbaar durfde ik niet meer te zijn. En waar zou liefde mij brengen? Zou ik deze net zo goed kunnen verdragen als het donker wat ik zo goed kende? Als je sluiten zo goed kent, wanneer je gelooft dat een gesloten hart je veilig houdt vraagt het je om de nabijheid van jezelf en anderen weer toe te laten om vanuit de stroming je te laten mee voeren naar waar het licht je brengt.