Ieder op de eigen plek

Ooit besloten niet meer verantwoordelijk te zijn voor het geluk van een ander. Besloten met het hoofd. Weggevlogen uit het nest. Op eigen benen, op afstand. Van het dorp naar de grote stad. Maar door symbiose nog steeds gebonden. De afstand nam de verantwoordelijkheid die zo lang werd gevoeld niet weg. De enige afstand was de afstand naar het gevoel. De binding in stand. Niet vrij, niet autonoom. Door mezelf gevangen. Tot het tijd was om te voelen en aan te kijken wat er was, wat er is. Tot het tijd was om meer op de eigen plek te gaan staan. Tot het tijd was de weg naar binnen te gaan. Te verbinden met het zelf. En vanuit die verbinding met mezelf van binding naar verbinding te kunnen gaan met de ander. Een prachtige weg van voelen en aankijken, waar nu de verbinding groeit, de ander de ander mag zijn en ik ik mag zijn. Ieder op de eigen plek.