Ik doe boos maar ben verdrietig

Ik doe boos maar ben verdrietig. Vaak zetten we een andere emotie voor hoe we ons echt voelen. Onbewust en als vanzelf. Omdat die emotie er eerder niet mocht of kon zijn. Ik voelde vroeger geen ruimte voor verdriet. Omdat het verdriet en de donkerte van de ander te alom aanwezig was. Verdriet deed ik alleen. Op mijn kamer. Of knuffelend met de kat. En dat is ook eenzaam. In relatie tot de ander deed ik boos. Niet in alle hevigheid, want dan werd de ander misschien verdrietig. Maar in het afsluiten, kortaf doen, vertrekken, de ander de schuld geven. In plaats van te blijven bij wat er is, me te verbinden met mezelf en kwetsbaar te zijn bij de ander.

En alles waar geen ruimte aan gegeven wordt slaat zich op in het lijf. Soms alsnog geraakt word voel ik de ingehouden boosheid opkomen. En voel dan ook zo het verdriet dat er onder zit. En adem ik naar het verdriet waardoor het ruimte krijgt en het zachter wordt. De boosheid mag even ongenuanceerd boos blijven maar houdt geen stand maar helpt te voelen waar het echt over gaat.