Ben niet te zuinig op je hart

Onze relaties zijn zo open of gesloten als dat we er zelf in voorgaan. Laatst vroeg een deelneemster van de jaaropleiding, “maar ik kan toch niet zomaar direct de diepte in met iemand in de begeleiding”? Waarom niet? Waarom zou je aan de oppervlakte blijven? Dat zegt meer iets over jezelf dan over de ander. We willen allemaal gezien worden, maar de vraag is hoe jij je laat zien? Want als je heel goed bent in verstoppertje spelen dan is het moeilijk voor de ander om je te vinden. Ik herinner mezelf op het schoolplein met verstoppertje spelen. Ik was er bijzonder goed in. Zo goed zelfs dat nooit mij iemand kon vinden. En hoe trots ik ook was op mijn verstopplekjes, het was zo teleurstellend als de bel ging en ik daar nog steeds zat. Het was ook op een bepaalde manier eenzaam. Als peuter kunnen we dit nog zo goed. Ons zelf laten zien. In de voetjes onder het gordijn met verstoppen of roepen ik ben hier! Later als we onze deuken en krassen hebben opgelopen verleren we ons zichtbaar te maken. In het lichamelijk laten zien van ons verlangen maar ook via woorden om aan te geven dat we de ander nodig hebben. En dan komen we uit op onze basisemoties. Waar we niet meer weten hoe we bang moeten zijn of verdrietig. Bang helpt ons te zien waar het spannend wordt. En bedroeft helpt ons voelen dat we een arm nodig hebben. Vaak hebben we dit echter verleerd. We hebben dus nodig om weer bang te mogen zijn. Om het spannend te mogen vinden en daar te kunnen blijven en in het ongemak aan te geven aan de ander, ik heb je nodig en daarvoor laat ik mijzelf zien. Wanneer we bang zijn om te raken of geraakt te worden tekenen we direct een contract, laten we voorzichtig zijn met elkaar. En elkaar niet kwetsen en laten we aan de oppervlakte blijven. Niet mis mee met tijd en wijlen maar als we willen groeien, elkaar willen liefhebben of we willen in het geval van mijn deelneemster verdiepen met de ander, dan heb je het nodig om minder zuinig met je hart te zijn.