Mijn grootste angst is mijn grootste verlangen

Hoe spannend is het voor jou om je hart te openen? Misschien wel mijn grootste angst en mijn grootste verlangen, om te raken en geraakt te worden. Om me echt te verbinden met mezelf en met de ander. Maar kan je echt geraakt worden met een hart dat niet echt open is? Kan je dan alles wat er is toelaten, of zet je er nog wat voor? Kan je echt verbinding maken met de ander met een voorbehoud van een gesloten hart? Hoe veilig voelt de ander zich dan en wat doet dat met de verbinding?

Mezelf afsluiten was mijn overlevingsmechanisme om veilig te blijven. Om mensen op afstand te houden. Om gevoelens niet toe te laten en te hoeven voelen. Het mechanisme heeft zich vastgezet in mijn lijf. Ik was een ster in mensen (non-verbaal) op afstand te houden. Ik kon me als een kameleon opstellen in een ruimte, ook al ben ik 1,89 meter. Ik was niet altijd makkelijk te peilen voor mensen. En als het over mij ging verlegde ik de aandacht snel naar de ander. Ik mocht mijn harnas niet afdoen en mijn handen niet helemaal laten zakken, dat was te kwetsbaar. Ik liet mezelf niet echt zien. Maar met het afsluiten heb ik mezelf ook gedeeltelijk afgesloten van mezelf en voor mijn verlangen om me echt te verbinden. En dan is het angst boven liefde.

Door diep af te reizen naar binnen en me volledig te verbinden met mijn lijf, wees mijn lijf me de weg en wist ik me op een moment volledig over te geven en alles te voelen wat er was. Op dat moment voelde ik zo het verdriet en de pijn van mijn overlevingsmechanisme dat mij zo vaak en zo geraffineerd heeft weerhouden om echt te voelen. En ook om echt te mogen en kunnen zijn. En tegelijk voelde ik hoe magisch het is om alles toe te laten en te voelen en ervaren wat er is. Om volledig in het nu te zijn en vanuit daar te verbinden met mezelf en de ander, en het leven vol in te ademen.

En dat maakt dat mijn hart open wil blijven. Of dat ik daar in ieder geval een bewust keuze in kan maken. Want ik weet hoe het voelt om echt geraakt te worden en mezelf in alle kwetsbaarheid te kunnen verbinden. Het beschermingsmechanisme is er nog steeds, maar ik herken zijn subtiliteit nu, zijn sluier. Het vraagt van mij af te blijven reizen naar het lijf en gewaar te zijn. En alles wat we ook bij Raafwerk doen, in alle facetten, helpt me daar iedere keer weer bij.

Kijk bij onze opleidingen “Verbinden met jezelf en de ander” en “Lichaamsgericht werken”.