Het verlies van een kind en de weg terug naar liefde

Speciaal kwam ze overgevlogen om de masterclass te volgen. En zonder dat ik het wist ontmoette ik haar al even de dag voor de masterclass toen ik een opstelling deed buiten voor vrouwenkracht. Hoe toepasselijk blijkt later, een workshop waar we werken met moeders en dochters. Ze liep voorbij in een snelle pas, op zoek..

Een dag later ontmoet ik haar dan echt in de masterclass persoonlijk leiderschap. We starten met een meditatie, een oefening om te leren blijven. "Blijven, dat kan ik niet", zegt ze. "Dat is te spannend". "Dat is te groot". "Te groots en te eng". Ze was versteend. Haar hart voelde als een blok beton. Ik herken het zo goed. Haar verhaal. Haar verdriet, het verlies van haar 18 weken oude dochtertje. Ieder een eigen verhaal, maar ook zoveel herkenning. Het raakt mij. En ik voel dat dat mag, van vrouw tot vrouw, moeder tot moeder, beiden een verlies geleden. Maar ik weet dit is haar verlies, niet het mijne.

Er was geen beweging mogelijk. Want het verlies aankijken en erbij blijven was te pijnlijk. Ik zag in haar ogen het verlangen maar ook de angst om het aan te gaan. Met een hartelijke lach en ogen van ongeloof bleef ze nog even weg. Maar het was tijd om het lijf weer te laten stromen.

Ik leg twee matjes in het midden en ik nodig haar uit. Maar dan voel ik wat bewegen in mijzelf. Ik loop om het veld, en mijn handen glijden af naar mijn hart. Terwijl ik zacht kloppend op mijn hart een diepe inademing haal, voel ik dat er meer nodig is. Er staat iets voor. Haar zoontje. Ik zet eerst haar zoontje tegenover haar. Ze grijpt hem vast. Ze grijpt het leven vast. Aan het leven wat wel bij haar is. Wat een opdracht voor deze jongeman om het leven te leven van alle verloren kinderen. Hij gaat achteruit om zijn eigen ruimte te mogen hebben. En dat valt haar zwaar. Ze schrikt en tegelijkertijd snapt ze het ook. Het besef zie ik in haar ogen. Het besef van het niet kunnen vragen aan haar zoontje om alle liefde in te vullen en samen met dit besef dat het ook geen afleiding meer kan zijn. De afleiding om niet het landschap van rouw te bewandelen. Het voelen van de rauwheid en pijn, het verlies en gemis.

Het is tijd. Ik vraag haar overleden dochtertje te komen liggen. Haar dochtertje gaat op haar zij liggen en ik vraag deze mooie vrouw achter haar dochtertje te liggen en haar stevig vast te houden.

Te wiegen, woordjes te zeggen, alles wat een moeder haar kindje wil geven.

Boven alles niet het verdriet in te ademen maar de liefde te voelen stromen, haar hart, haar lijf, dwars door het beton heen. Ze vertraagt, verstilt, tranen komen, maar ook een zachtheid verschijnt er op haar gezicht. Ze zijn daar samen, onder een deken. Even niets anders dan de liefde van een moeder voor haar dochter. Een dappere tocht om voor de liefde te kiezen in plaats van voor het verdriet. Want de achterkant van liefde doet pijn. En .... zal uiteindelijk ook overwinnen. Ze houden elkaar stevig vast. Een moeder die haar dochter mist en de dochter haar moeder. Twee zielen verweven met elkaar. En dan zegt ze, "ik ga hier nooit meer weg"…met een glimlach…En met deze glimlach ontstaat er ruimte, beetje bij beetje laten ze elkaar meer los.

Haar dochtertje voelt het, zij voelt het. Het is goed. Tijd om toe te laten en het vasthouden los te laten, uit liefde…en terwijl haar dochtertje bij haar andere kindjes gaat liggen, de kindjes die ze ook verloren is, komt haar zoontje ontspannen bij haar zitten. De drukte in haar lijf, het harde werken in het weglopen heeft zich ingewisseld voor aannemen en zachtheid, voor hier zijn.

Een paar minuten later danst ze in het groen, met haar blote voeten. Geraakt, gelukkig maar, het stroomt weer. De liefde mag er zijn en ze mag blijven bij alles wat er is. Stapje voor stapje uit liefde. Sat Nam.

Het landschap van rouw is rauw. Het is het leven voor en na. In het toelaten van de liefde laat je ook weer meer de heelheid toe in jezelf en het leven. Deze dappere vrouw liet de liefde weer stromen en het beton brokkelde af. Het is geen lineaire lijn, maar een tocht van aannemen en toelaten. Van dalen, klimmen en uitrusten.

Het afreizen naar een verloren geliefde is weer even thuiskomen, is jezelf toestemming geven om de liefde te verkiezen boven afscheid. In het mogen terugkomen bij verloren geliefdes ontstaat er ook weer ruimte om te gaan en het leven te leven.

Lieve mooie bijzondere warme vrouw, deze blog is ter ere van jou en jouw dochtertje. Liefs