Het vinden en doorbreken van de stilte

Justin: Je bent een enthousiast persoon en toch gaat het vaak over stilte, hoe gaat dat samen voor jou?

Mooie vraag, ik kan inderdaad heel enthousiast zijn en mijn vreugde uiten. Ik ben zo enthousiast over mijn werk, dat ik soms de stilte tussen alle rumoer niet kan vinden. Daar weet jij alles van. Dan loop ik na een drukke dag te mopperen op jou. Dan ben ik ineens moe, en ben ik te ver over mijn eigen grenzen gegaan. Dat is telkens weer een balans zoeken. Minder heb ik dat in het begeleiden, omdat ik het daar bewust opzoek, om bij mezelf en de ander te kunnen blijven. Check telkens mijn lijf en ademhaling en voel daardoor goed mijn grenzen. Maar in de hectiek van de dag en het ondernemerschap neem ik soms te weinig tijd om stil te staan. Raak ik verwijderd van de stilte en daarmee van mijzelf en voel ik mijn interne grens minder goed.

Justin: Wanneer is het stil?

Stil is het wanneer even niets meer moet en mijn hoofd niet doorratelt. Ik herinner me nog het moment dat jij en Raafje mij na 3 wekenopzochten in India. 6 dagen per week was ik in stilte gekeerd door yoga en meditatie en toen kwamen jullie aan in alle vreugde om elkaar weer te zien en te omhelzen. Ik was ook heel blij, maar er hoefde niets gezegd te worden, alle verhaaltjes deden er niet meer toe, alleen mijn hart die gevuld was met liefde, voor mezelf, de mensen om mij heen en jullie. Zonder woorden, zonder oude gewoontes, alleen het hart. Even wennen was het voor jullie wel.

Justin:

Zeker. Het was heel dubbel, je was heel vredig en in balans met jezelf, maar ik was een enthousiaste Sharon gewend en had verwacht dat ik allerlei verhalen zou horen. Dus aanpassen was het wel.

Sharon: Welk deel in jou werd daarmee geraakt, toen je mijn stilte ontmoette?

Ergens heb ik geleerd dat er altijd vrede moet zijn en dat er liefde moet zijn, en dat deel werd niet beantwoord. Dat verwarde mij en wilde het ook heel snel terug. Later in die week ervaarde ik ook zelf wat rust betekende, en dat je in deze rust ook de liefde kan voelen. Zelfs voor de mensen die ik niet kende. Een ervaring dat je zonder woorden verbonden kunt voelen.

Justin: Hoe was het voor jou dat de stilte doorbroken werd, was je niet liever alleen gebleven?

Het was ook wennen voor mij, omdat ik deze stilte tot dan toe niet kende en ik me er heel ontspannen bij voelde. Ik voelde mij heel. Ik was volledig in het nu. En in dat moment had ik moeite om weer naar buiten te komen. Je zou kunnen zeggen dat ik veel meer naar binnen was gekeerd. En het ego minder meespeelde. Het ego met haar eigen verhalen, oude gewoontes en gedachten. Tegelijkertijd wist ik ook dat stilte vinden in alle rust een stuk makkelijker is dan in de waan van de dag, die ook bij het leven hoort. Ik kan niet voor eeuwig en altijd in het yogadorp blijven. De vraag was dan ook, hoe behoud ik de stilte in mijzelf?

Justin: Heb je die stilte weten vast te houden uit India?

Nee niet helemaal, was het maar zo. Daar was ik alleen met mijn lijf en ademhaling bezig. Hier ben ik ook met jou, Raafje, Raafwerk en de afwas bezig. Daar verandert dan toch iets in. Tegelijkertijd heb ik meer stilte in de jaren gekregen omdat ik buiten mijn lijf en ademhaling ook rust heb gevonden in mijn systeem van herkomst. Heb ik stilte gevonden in mijn verlangens en gemis. Verlangens die er niet meer waren omdat ik het gemis heb omarmd. Als het ware ging het om stilte die door wilde breken, die bevrijd wilde worden. Het ging over gevoelens, pijn en ergens over begrepen willen worden. Door daar gehoor en taal aan te geven mocht het deelgenoot worden van mij en ontstond vanuit daar stilte in mij en in mijn systeem. Er ontstond rust. Kon ik het vechten laten gaan en kwam er liefde voor terug. Mijn hart opende zich weer, en kan ik steeds beter, ook in de hectiek mijn interne grens voelen.

Justin: Waar gaat het stuk over om begrepen te willen worden?

Een mooie en kwetsbare vraag. Gevangen in stilte huist vaak twijfel en schaamte. Schaamte over alles wat niet gezien mag worden. Als mens verbergen we wat niet in het daglicht mag komen en wat in de schaduw moet blijven staan.  Hierdoor ontstaat ten diepste twijfel over je eigen bestaansrecht, over wie je bent en mag zijn. Het onuitgesprokene vergiftigd van binnen. Want ergens wil het gezien worden. Vaak gebruik ik het voorbeeld bij mijn coachees en deelnemers over verstoppertje spelen. We willen uiteindelijk allemaal gevonden worden, we willen de stilte doorbreken. Want onze basisbehoefte is om gezien te worden. In mijn geval voor wie ik was en wat mijn diepste geheimen waren en mijn grootste verlangens. Door de schaamte werd stilte ook de grootste vijand. Omdat het een stilte is vanuit angst. Wanneer schaamte de leidraad is, is het een ander soort stilte. Het is stilte in geluid en taal, terwijl het raast van binnen. De weg naar de schaamte toe is gek genoeg ook de nieuwe weg naar stilte. Om te kunnen voelen en ervaren wat het met je doet en wat het voor je betekent. Vanuit hier is er een weg naar buiten. Als begeleider is het van belang om in deze weg voor te gaan. Als schaamte en twijfel er niet mag of nog kan zijn voor je, hoe kan je coachee zich dan geroepen, veilig en geborgen voelen bij jou om al zijn diepste schaduwen naar buiten te brengen?

Justin: Tot slot, wat kan de stilte doorbreken?

Voor mij verbreekt de stilte wanneer ik mij ontroerd voel, door de kleinste dingen. Dan word ik vol geraakt in het hart en voel ik mij verbonden. De ene keer blijft de stilte in deze verbinding de andere keer verbreekt het de stilte. Maar er gebeurt altijd iets in mij, een glimlach, een vervulling of gesproken woord. Maar vanuit het hart, minder vanuit het ego.

En op een ander moment wordt de stilte bijvoorbeeld in het begeleiderschap verbroken wanneer er overdracht plaatsvindt. Dat er herkenning is in het verhaal van de ander of dat de ander mij raakt op een deel waar schaamte, rouw of twijfel op zit, een deel wat mij doet denken aan het land van ooit. Dat brengt me dan tijdelijk weg uit de stilte. En dat is niet erg. Het opmerken van de ruis is de weg terug naar de verbinding. Weten dat we allemaal mens zijn en voelen dat het een stuk is die nog aangekeken wil worden, in en voorbij de stilte. Om met een diepe ademteug weer terug te komen in het nu, bij mezelf en de ander.