Kies je een volmaakt of volledig leven?

Ik ontmoet haar op de eerste dag van de opleiding tot lichaamsgericht coach. Ze is er nog niet wanneer we beginnen. Iets wat chaotisch belt ze mij op om te vertellen dat ze later is. Wanneer ze even later arriveert komt ze opgetogen de ruimte inlopen. Haar manier van doen heeft iets meisjesachtigs. Vrolijk, met open verwachtingsvolle ogen en een lichte blos op haar wangen begroet ze mij. Haar schouders iets opgetrokken en met haar hoofd iets gebogen kijkt ze mij met ondeugende ogen aan. Ze speelt met haar woorden en blikken. Alsof ze via haar lieflijke overkomen zich verontschuldigd voor het te laat komen.

Ze vertelt hoe ze zo heeft uitgekeken naar de opleiding, omdat ze niets liever wil dan coaching en lichaamswerk samen brengen. En terwijl ze hierover vol overgave vertelt, verandert er iets in haar stem als ik doorvraag vanuit waar deze motivatie komt. Haar stem wordt wat zachter en haar schouders trekken zich op, alsof ze zich erachter verschuilt. En met elke vraag die echt over haar gaat lijkt ze geraakt te worden.

Wanneer ik haar later feedback geef op haar overkomen dat ze iets wat meisjesachtig overkomt zie ik dat ze schrikt. Haar schouders trekken zich weer op en haar adem stokt. “Ken je deze beweging van het kleiner maken als iemand dichter bij jou wil komen?, vraag ik haar. Onmiddellijk springen de tranen in haar ogen. “Waar komen deze tranen vandaan?” vraag ik haar. Even wordt het stil en kijkt ze mij vragend aan. “Dat weet ik niet zo goed”, zegt ze. Als ik haar vraag waar zij het verlangen had om gezien te worden toen ze een klein meisje was, reageert haar lichaam. Haar lichaam trilt en ze kijkt wat angstig uit haar ogen. Ik vraag haar, “is het spannend als ik je echt zie”? Wat onzeker draait ze met haar lichaam, en met een zachte stem en te neer geslagen ogen antwoord ze, “Ik wilde zo graag gezien worden door mijn moeder”.

Ik vraag haar om iemand uit te kiezen waarin ze de veilige ogen van haar moeder kan vinden en nog iemand bij wie ze een warm moeder gevoel heeft. Lang kijkt ze de groep rond. Haar lijf verstijfd opnieuw en een brok in haar keel laat haar stem doen vervagen. Ik zeg haar, “kies er maar twee, het hoeft niet perfect te zijn”. Heel voorzichtig kiest ze twee vrouwen uit. Ik nodig ze uit in het midden.

Ik vraag haar in de ogen te kijken van deze liefdevolle moeder. Ogen die haar laten zien dat ze er mag zijn. “Hoe is dit” vraag ik haar om in deze liefdevolle ogen te kijken. “Fijn en tegelijkertijd kan ik het niet echt voelen”, zegt ze. Ze grijpt terug naar haar ademhaling en legt haar handen op haar buik. “Dat zie ik” zeg ik haar. Ik vraag haar haar ogen te sluiten en terug te gaan naar haar ademhaling. En wanneer ze daar aan toe is haar ogen te openen en het gevoel te nemen dat ze echt wordt gezien door de vrouw tegenover haar. Wanneer ik de andere dame vraag haar armen om haar buik te slaan wordt het verlangen in haar aangeraakt. De tranen mogen komen en het gemis mag er zijn.

Ik vertel haar dat in het gemiste kracht en inspiratie zitten besloten. Om kracht te vinden heb je in te sluiten van alles wat er is. Ook het gemis van je moeder. Pijn, leegte en verlies hebben ook een plek naast al je verlangens, dromen en geluk. Ik kan alleen maar luisteren naar jouw verhaal en voor jou de mooie taak om het gemis te erkennen zodat er ruimte komt voor al jouw verlangens.

De dagen erna zie ik haar steeds steviger en minder uit het lood geslagen als ik dichterbij wil komen en haar feedback wil geven.

Even later zijn we in het tweede blok beland waar het gaat over werken met gedeelten. “Ik begrijp het allemaal hoor” zegt ze, “maar ik snap niet zo goed wat ik er allemaal mee kan”.

Ik nodig haar uit om naar voren te komen en vraag haar welke gedeelten ze zo goed in zichzelf herkent.

“Ja dat weet ik wel, de ene kant ben ik heel vrolijk en aan de andere kant heel kritisch en streng voor mijzelf”. Ik vraag haar om twee kussentjes voor haar neer te leggen. En ik vraag haar, “welk kussentje staat voor de vrolijk Marieke en welke voor de kritische strenge Marieke? “. En ga er maar eens bijstaan als je ze benoemt.” zeg ik haar. En terwijl ze dat doet, verandert heel haar houding. Haar houding, haar lijf en haar levensverhaal veranderen mee met de twee gedeelten in haar. Van vrolijk springerig naar opgetrokken schouders met een serieuze wiebelige uitdrukking.

Ik vraag haar naar het gedeelte te kijken die zo streng is en kritisch. Wat wil dit stukje voor jou betekenen? Het wil mij beschermen” zegt ze. “En heb je dat nog nodig?” vraag ik haar. “dat weet ik niet zo goed zegt ze”. “Adem maar eens diep in en uit met een diepe zucht en voel maar”, vraag ik haar. En dan ineens zegt ze, “nee dat heb ik niet meer nodig”. En met een ferme stem, “dat is klaar”. “Wacht even, niet zo snel, zeg ik met een glimlach. “Ook dat stuk hoort bij jou, het is er niet voor niets geweest”, “bedank het stuk maar dat het er is, maar dat je voor nu het even zonder gaat doen”, zeg ik. En met een kleine hapering, als of ze van een goede vriendin tijdelijk afstand neemt, spreekt ze de woorden uit. Het is makkelijker met snelheid “afscheid” te nemen leg ik haar uit dan het met liefde en warmte afscheid te nemen, klopt dat?” “Ja dat is waar”. Zullen we dan nu eens kijken hoe het voelt op het andere stukje en wat het je kan brengen?

We zijn niet één mens met één kant. We voelen vaak meerdere dingen tegelijkertijd. Ook wel gedeelten genoemd en deze zijn vaak tegenovergesteld aan elkaar. Beide gedeelten helpen ons ergens mee anders zouden ze er niet zijn. Alleen zetten we graag een gedeelte in de etalage en de andere in het magazijn. Die in het magazijn trekt vaak het hardst aan ons, omdat die er niet mag zijn. En dat wat er niet mag zijn bepaalt de dynamiek. Daarmee proberen we een volmaakt leven te leiden in plaats van een volledig leven. Daarmee raken we tegelijkertijd ergens van ons gevoel verwijderd. Alleen een vrolijke kant is minder waard zonder ook de kritische kant. Zachtheid zonder ook een keer hard te zijn levert niet zo veel op.. Denken is weinig waard zonder ook te kunnen voelen.

Ik merkte bij Marieke dat ze heel gevoelig is en tegelijkertijd is het lastig om echt daar bij te komen. Liever is ze in controle wanneer anderen bij haar komen of iets van het kritische stuk aanraken. Als ik naar haar lichaam kijk zie ik controle. Ik heb gemerkt bij traumawerk dat hoofd en lichaam vaak van elkaar zijn afgesneden. Vooral bij trauma bij jonge kinderen. Omdat het voor kinderen niet behapbaar is om gevoelens bij heftige gebeurtenissen te nemen en een plek te geven. Ze hebben alleen het vermogen om zichzelf af te sluiten van wat er allemaal gebeurd. De weg terug vraagt aandacht, liefde en lef. En ook zeker zachtheid.

Na een mooie oefening in het omarmen van haar vrolijke energieke kant vraag ik haar hoe ze zich voelt. En eigenlijk heb ik haar woorden niet nodig. Veel mooier is te kijken naar haar ontspannen lijf, haar zachte schouders, haar ondeugende blik die mij volop aankijkt en de glimlach die alles vertelt. Ze stuitert bijna van haar plek, zonder haar schouders dit keer op te trekken.

Dagen erna mag ik haar aanraken met mijn lijf en mijn woorden. Ze komen niet meer zo hard binnen. Soms zie ik haar lijf nog even een oude reactie geven, maar het nieuwe gevoel neemt ruimte in.

Aan het einde van de dag vangt mijn blik de hare nog even. Ze kijkt mij opnieuw ondeugend aan maar nu met hernieuwde energie. Als ik haar vraag hoe ze deze dag vertrekt zegt ze, “ik voel me zo energiek, ik kan wel vliegen, en daarom wil ik er nu even niets over zeggen”.

Met trots kijk ik haar aan, in haar geraaktheid is ze steviger geworden en weer een stap dichter bij huis.

Wanneer je soms dingen doet die je liever niet wilt doen of juist dingen niet doet die je al zo lang wel wilt doen is het goed bewust te zijn van welke delen er van jou wel en niet mogen zijn. Welke omarm je en welke durf je niet goed aan te kijken? Welke laat je graag zien aan anderen en welke verstop je liever? Stel je zelf eens de vraag, voor welke delen kreeg ik complimenten en welke heb ik leren verstoppen? En voor wie? En wat als ze er nu allemaal mogen zijn, ook de minder fijne kanten, zou ik durven kiezen voor een volledig leven in plaats van een volmaakt leven?