Leunen op de ander

Derde dag op een rij zit ik trots met mijn nieuwe uitrusting in de auto op weg naar van Spanning naar Kracht. Ik ben opgetogen voor de dag die komen gaat als ik in de donkere bossen van Doorn aan kom. Later toen ik wegreed zag ik hoe prachtig de omgeving is. Net zoals de mensen die ik even verderop mag ontmoeten aan de ontbijttafel.

Zes dames en twee talentvolle trainers, Anne en Roos. Roos ken ik nog niet maar zie direct een mooie band tussen haar en Anne. Anne ken ik als toptrainer en nog veel belangrijker als een heerlijk mens. En dat samen maakt dat ik gegarandeerd in een gespreid bedje kom. Heerlijk om hier aan te mogen bijdragen. Voel me trots. Een gevoel wat ik niet altijd heb gekend. Maar die trotsheid is er omdat ik mijn hart weer heb gevolgd en het voelt Kei goed, zoals we in Brabant zeggen.

De dames komen binnen druppelen en hebben er zin in. Als ik ze vraag naar de dag van gisteren en waar ze dat voelen in hun lijf is dat veelal het hoofd. Het hoofd omdat ze de emoties via het hoofd in plaats van het hart verwerken. Verwerken is misschien wel een te groot woord en heeft het meer weg van analyseren. Tijd om te starten.
We starten met het lijf te observeren van de ander. Wat zie je aan het lijf en waar slaat de spanning zich op? Terwijl de ander nagaat hoe het is om geobserveerd te worden van top tot teen. Voel je trots of misschien juist wel schaamte? Mag iemand naar je kijken of lukt je dat niet en sluit je je ogen? Ga je het aan of wil je die spanning niet voelen en loop je ervan weg door het bijvoorbeeld weg te lachen? Terwijl ik zo rond kijk besef ik me wat een rot opdracht het eigenlijk is. Het kan zo spannend zijn om te kijken of bekeken te worden, maar tegelijkertijd zo puur en waardevol. Het gaat hierbij echt om of je gezien mag worden.

We gaan door met de bodyscan. Ga maar eens voelen waar je blijdschap, verdriet, boosheid, irritatie, ontspanning of bijvoorbeeld juist spanning in je lijf voelt. En waar voel je dat dan, zonder al te veel na te denken. En als het om spanning gaat, hoe ziet die opslag er dan uit? Wat heb je aan te gaan als je het angstvallig vasthoudt? Wat wil het lijf jou vertellen? En dan gebeurt er iets heel moois. Een dame voelt boosheid en haar tranen komen boven. Daar waar ze de dag ervoor er met haar hoofd niet bij kon, vertelde haar lichaam vandaag waar het zat. Niet alleen zij, maar ook ik was diep geraakt toen ik even echt in haar ogen mocht kijken. Dankbaar besef ik mij ter plekke weer wat yoga doet. Het brengt je thuis.

Vandaag is net even anders, want we richten ons op een module genaamd, ik en de ander. Dus naast de gebruikelijke flow en yin voegen we er vandaag ook een stukje partner yoga aan toe. Met partneryoga gaat het over vertrouwen, durven leunen en op eigen benen staan tegelijkertijd. Maar ook echt in contact met de ander staan waarbij je de verbinding met jezelf niet verliest. Waar ik bij de een rust zie ontstaan, zie ik bij de ander ongemak. Ik voel het verlangen naar echte verbinding en zie ook nog de afwachtendheid. Misschien ook wel de onmacht om het te kunnen. In alles zie ik dat het ten diepste niet gaat om willen. Ik zie mensen dichter bij elkaar komen en elkaar beter begrijpen en ik zie mensen saboteren door het weg te lachen of door de aandacht naar buiten de ruimte te brengen. Geen goed of fout, maar enkel een mooie reflectie. Yoga als vergrote metafoor voor buiten deze muren.

Nu ik dit schrijf herinnert het me ook aan mezelf. Aan momenten dat ik het lastig vond en nog steeds soms vind om voor mezelf te kiezen. Om dicht bij mezelf te blijven en keuzes te maken die niet alleen goed zijn voor de ander maar ook voor mij. De ademhaling in de flow maken dat ik mijn lijf herontdek en met liefde tegemoet treedt. En dat doe ik steeds meer, desondanks ik nooit heb geleerd om voor mezelf te mogen kiezen. Ik zag een voorbeeld thuis dat je er altijd voor anderen bent zonder je eigen behoeften eerst te onderzoeken. Als ik hier weer in stap herinner ik me dat ik enkel en alleen hoef door te ademen. Elke keer weer is mijn ademhaling mijn grootste kracht en vriend. Dan waardeer ik deze boodschap van thuis en kies ik ervoor om daarnaast mijn eigen boodschap te creëren. Niet altijd sterk zijn maar ook de vragende hand uitsteken.

Ik hoop in mijn hart dat deze mensen in het leunen op de ander hebben gezien dat ze mogen vragen, kwetsbaar mogen zijn en leren vertrouwen op zichzelf. Dat ze hebben geleerd door de ademhaling waar de pijn in het lijf zit en wat deze wil zeggen. Hij zit er niet voor niets. Dat alles er mag zijn en hierdoor zichzelf in volledigheid omarmen en liefhebben met alle imperfecties.