In de oefening is haar rug recht, en haar kaken zijn strak.....

We werken vandaag met loyaliteit en ook met autonomie. Waar veel mensen denken dat autonomie gaat over het zelf kunnen doen, is precies het tegenovergestelde waar. Het zelf kunnen doen gaat over wilskracht. Gaat over een cultuur waar we hebben geleerd sterk te zijn. Over generaties die ons leerden sterk te zijn, mooi te zijn, krachtig te zijn en succesvol. Over een cultuur en generatie waar geen of weinig ruimte was en nog steeds is om jezelf te zijn met alles wie je bent. Zacht, creatief en verlangend naar een leven waar we met elkaar verbonden zijn. Omdat dat is wie we werkelijk zijn.

In de oefening is haar rug recht, en haar kaken zijn strak. We doen een inquiry rondom het vraagstuk hulp vragen. Vanuit haar hoofd haalt ze de antwoorden op, het komt niet binnen. En dan is een oefening maar een oefening. Waarin we willen begrijpen maar er niets blijvend veranderd. Want alleen vanuit het hart en het lichaam is een blijvende verandering mogelijk. Ik ga hurkend achter haar zitten en klem mijn benen stevig om haar heupen. Mijn handen op haar rug. En vraag haar dan de zin uit te spreken, En ik dan. En deze telkens maar te herhalen. “Waarom”? zegt ze. “Ik wil het begrijpen”. “Dat hoeft niet zeg ik, begrijpen doe je met je lijf en je hart. Toe maar”. En dan zegt ze de zin, zacht. En steeds harder en met meer gemis spreekt ze de zin luider uit. En ik dan? En ik dan? En ik dan? Haar hele lijf voelt het verdriet. En ik dan? Ze snapt het en dan komt ze thuis bij de ruimte die er niet was voor haar. Komt ze thuis bij haar eigen sabotage strategie. In het niet meer uitreiken. In het alles zelf doen, zodat ze maar niet buiten de boot valt. Zodat ze niet de groep hoeft te verlaten. Een oud verhaal, de angst van een kind die er alles aan doet om te begrijpen waarom er geen ruimte is voor haar. En nu op haar werk, alle ruimte laat innemen, en niet voor zichzelf en haar behoeften gaat staan.

Dan laat ik haar en de andere deelnemers liggen. En speel ik op mijn harp. De trillingen die het hart raken laten de laatste strategieën gaan om het hart ter bescherming te sluiten. De harp opent de harten. Ik laat ze de zin uitspreken, En ik dan? En dan de zin het is tijd. Tijd voor mij. Met iedereen een eigen intentie. Terwijl ik op de harp speel, voel ik dat iedereen verzacht, het harde werken laat gaan. Ze komen thuis, bij wie ze werkelijk zijn. Het onderscheid te kunnen voelen in het oude verhaal en het nieuwe. Het is tijd om niet alleen de vrijheid te voelen maar ook de verantwoordelijkheid. Om het oude verhaal te laten gaan en een nieuwe te schrijven.
Aan het einde van de dag straalt ze rust uit. Ik begrijp het, omdat ik het voel zegt ze dan.

Is het voor jou ook tijd een nieuw verhaal te schrijven?