Mag ik terugkomen?

‘Ik ken hem nog maar net maar ik heb mij nog nooit zo verbonden gevoeld met iemand’, zegt ze geroerd. ‘Wij zijn zo diep verbonden. Lijfelijk voel ik mij vrij bij hem, ik voel mij een vrouw bij en door hem en we kunnen uren vrijen.’ ‘Geestelijk daagt hij mij uit en kunnen we uren praten’. ‘Wanneer ik bij hem ben voel ik mij veilig’. ‘Maar als hij weg is, ben ik bang dat hij niet meer terugkomt’. ‘Dat er een andere vrouw is’. ‘En het enige wat hij wil is zijn vrijheid verdedigen tegenover mij’. ‘Hij wil vrij zijn’. ‘En dat snap ik, dat wil ik zelf ook’. ‘Ik weet niet hoe het komt, maar ik voel me zo onzeker’. Als hij in de avond weg gaat zegt hij mij terug te komen, maar ik weet,  ‘dat doe je niet’. ‘En als hij dan niet terug komt, dan overvalt het gevoel mij dat hij de relatie niet meer wil, of dat hij misschien wel een andere vrouw heeft ontmoet.’ ‘Ik voel dan volledige paniek in mijn lijf’. ‘Ook al weet ik dat het niet reëel is, ik voel het wel zo’. ‘Als hij dan zijn vrijheid gaat verdedigen voel ik mij zo onbegrepen’. ‘ Vooral als hij zich dan terugtrekt en ik niet naar hem toe mag komen’. ‘Hij heeft dan zijn eigen tijd en ruimte nodig’. ‘Ik baal dan zo van mijzelf’. ‘En op zo’n moment trek ik mij ook terug’, vertelt ze mij, in één ademteug.

‘Laten we maar direct beginnen om eerst in ons lijf te komen’, zeg ik haar. Ik vraag haar om terug in haar lijf te gaan door haar ademhaling. Ze kent haar lijf goed, dus heel beknopt maar zacht begeleid ik haar terug in haar lijf. Ik vraag haar naar de plekken te gaan die gespannen aanvoelen en daar in aandacht naar toe te ademen. Dan vraag ik haar om het woord relaties te laten resoneren in haar lijf. ‘Wanneer je dat ergens in je lijf voelt, ga daar dan eens naartoe met aandacht’, vraag ik haar. ‘En voel wat die plek je te zeggen heeft’. Later als ze uit de meditatie komt houdt ze haar borstbeen vast. ‘Het voelt alsof het hier wordt dichtgeknepen, en helemaal naar boven toe naar mijn keel, alsof ik geen lucht meer krijg’. ‘Dat doet mij denken aan een geheim’, zeg ik. ‘Of iets wat niet uitgesproken mag worden’, zeg ik haar. In eerste instantie kan ze geen link leggen maar dan komen de woorden. ‘Mijn ouders hadden al andere partners toen ze nog bij elkaar waren’. ‘En nu ik erover nadenk mijn opa en oma ook’. ‘Die vonden het alleen wel goed’. ‘Want mijn opa was veel op zee en op deze manier waren ze beiden niet eenzaam’. ‘Maar we mochten er niet over praten’. ‘Zoals toen ik mijn moeder zag met een andere partner en ik er niets van begreep, zei ze me, dat ik me er niet mee mocht bemoeien, want dit was niets voor kleine kinderen’. ‘Ik zou het toch niet begrijpen’. ‘Maar ik was een slim meisje, ik begreep meer dan mijn moeder dacht’. ‘In plaats daarvan bleef ik alleen achter’. Een andere man dan mijn vader aan mijn moeders zijde’. ‘En al had mijn vader ook een andere vrouw, het was zo verwarrend’. ‘Nog meer verwarrend was het toen mijn vader zijn nieuwe vriendin met kind uitnodigde op onze vakantie’. Mijn vader en ik gingen altijd alleen weg, en ineens was zij er, en gaf hij geen aandacht meer aan mij’. ‘Ik voelde me zo verraden en alleen’. ‘Was ik het nog waard?,  huisde ergens het gevoel’.

‘In het uitreiken en geen respons krijgen ben je hard geraakt?’, zeg ik.  ‘Ja door mijn vader toen en door mijn moeder dagelijks’. ‘Als er iets was tussen ons, dan wilde ik haar armen om mij heen zegt ze’. ‘Vaak moest ik daar dan dagen soms wel weken op wachten om haar te mogen knuffelen’. ‘De vraag was telkens; wanneer komt ze terug?’. ‘Zowel lijfelijk als geestelijk’. ‘Emotioneel kon ze er niet zijn’. ‘Ik deed dan zo mijn best’. ‘En dan nog was ik degene die de knuffels gaf’, zegt ze met een gelaten stem.  ‘In plaats van dat je ze mocht ontvangen’, zeg ik.

‘Een klein meisje die zo naar liefde verlangt’. ‘En uitreikt om de warme armen van haar moeder, en nu van haar vriend te mogen ontvangen’. ‘Dat kleine meisje, ze werkt er hard voor’. ‘Ze is dapper’. ‘Dapper om door alle worstelingen van het leven te gaan’. ‘Maar ze krijgt geen gehoor aan haar verlangen’. ‘Wel de boodschap dat ze het niet begrijpt’. ‘Wat is ze dapper in het niet weten, in het uitreiken, in het troosten van haar moeder, waardoor ze ook op de verkeerde plek is gaan staan’. ‘Wat is ze dapper, en dit meisje zoekt ook haar steun bij jou’. ‘Ze roept telkens hoe spannend ze het weer vindt’. ‘En ergens doe je iets hetzelfde als je moeder’, zie je dat?, vraag ik haar. ‘Ja, zegt ze met blozende wangen, ik keer haar ook de rug toe’.

‘Het patroon herhaal je ook bij je partner, als hij weg gaat, gaat je moeder weg, gaat je vader weg, en als hij zich terug trekt en niet wil praten, dan zegt je moeder dat je het toch niet begrijpt’.

‘De vraag diep van binnen is; als jij weg gaat mag je dan terug komen?’’ Mag ik dan met alles wie ik ben terug komen?’ ‘Zonder hard te werken, maar gewoon een arm om mij heen’.

Als in een slaak van opluchting en thuiskomen zucht ze nog eens diep uit.

En dan sluiten we af , en geef ik haar nog een opdracht mee. Om elke dag met open armen op haar kleine meisje te wachten. Even later ontvang ik een berichtje, waarin staat dat het kleine meisje er nog niet aan toe is om in haar armen te lopen. Maar elke dag probeert ze het opnieuw, totdat het kleine meisje terug is en ze een warme deken om haar heen kan slaan.

In relaties reflecteren we wat we ooit zijn tegengekomen in ons gezin van herkomst. Hoe we in relatie stonden met onze ouders en hoe onze ouders in relatie stonden met elkaar. We herhalen de patronen en fuseren daar waar we het meest lastigst vonden om aan te treffen. Waar ze niet getroost werd, kan ze nu zichzelf ook niet troosten. Waar ze uitreikte, is het uitreiken nu zo spannend wanneer het niet direct beantwoord wordt. We nemen ons familiesysteem mee in onze relatie. Om de liefdesweg samen te vinden, is het belangrijk niet alleen van elkaar te weten wat we belangrijk vinden maar juist ook het waarom. Waarom voel ik mij zo en waarom heb ik dit van je nodig. Een les die daaraan vooraf gaat is het waarom heb ik dit nodig. Wat heb ik mijzelf te geven? Zodat je niet elke keer dat hoeft op te halen bij de ander wat je jezelf nog niet te geven hebt.