Mini blog - Ter ere van

De laatste 2 dagen in het jaarprogramma.... tijdens het hele jaar waren daar de tranen telkens weer. Niet de tranen van hem, maar van een ander, dat voelde we allemaal zo goed. Nu was het tijd om deze tranen op te stellen. In zijn reisverslag vertelde hij over alle doden die niet gezien werden, waar de rouw er niet mocht zijn. Ik legde de doden met het gezicht naar boven en vroeg hem er tussen in te gaan liggen. Daar kwam hij tot rust. Daar was de plek waar hij al die tijd al was. Om ze te eren en niet vergeten te laten worden.

Toen vroeg ik hem nog een keer diep in te ademen en weer op te komen. Hij was boos op zijn moeder. We stelden haar op. Ze ging zitten achter haar overleden zus. In tranen. Daar verzachtte hij richting zijn moeder en maakte hij de eerste stap naar zijn eigen plek. Terwijl hij naast zijn moeder ging zitten, kwam hij steeds meer in het nu. En was het tijd om de doden te laten rusten. Ze te eren en ter ere van hen het leven te gaan leven. Toen draaiden de doden zich om. En met nieuw hervonden levensenergie liep hij samen met zijn moeder de trap af. Naar het leven...