Sabotage en weerstand

We werken vandaag in het jaarprogramma met sabotage en weerstand op het thema autonomie. Jonge delen in ons die ons tegen houden om een volledig joyfull leven te leiden. Ons defensiemechanisme zit in elke vezel. Ooit hebben we deze weerstand opgebouwd omdat we niet op onze meest kwetsbare plek wilden worden aangeraakt. Nu saboteren we onbewust ons leven te leiden die we graag willen leiden omdat het jonge stuk in ons er nog steeds alles aan doet om maar niet gekwetst te worden.

Dan pak ik mijn drum. Omdat oude stukken op een oude manier niet gaan bewegen. Ik begin met de drum en vraag iedereen de trilling in het lijf te voelen en te voelen hoe het meest kwetsbare stuk voelt. En dan zegt hij "ik voel mijn verdriet". "Waar gaat het verdriet over?" vraag ik. "Over mijn broer", zegt hij. Hij is zijn broer jong verloren. 14 jaar en daar op dat moment verloor hij niet alleen zijn broer maar ook het kind zijn. De jongste zijn. Ineens werd hij de oudste. Ineens kreeg hij de verantwoordelijkheid sterk te zijn omdat het al teveel was voor zijn ouders. Het dragen was te groot, en daar besloot hij onbewust niet meer te voelen. Al die tijd dat hij zijn verhaal doet vraag ik mijn collega achter zijn rug te drummen, de trillingen die weer beweging in zijn lichaam creëren. Die weer laten voelen waar het over gaat. Hij grijpt naar zijn keel.

In gedachte dank ik de drum. Voor deze nieuwe trilling, de trilling die zijn keel weer laat openen. En dan is het tijd, tijd om dat deel aan te kijken die hem weerhoudt volledig te zijn. Waar gevoelens er mogen zijn, zijn grootste verlangen. Als ik hem vraag op zijn meest kwetsbare deel te gaan staan nadat we het systemisch hebben opgesteld, voelt hij niets. En natuurlijk voelt hij niets, want precies daar begint de sabotage. Het grootste verlangen, het grootste gemis is de enige weg terug naar zijn hart. Zijn broer. Dan vraag ik een man uit de groep achter hem te gaan staan met zijn handen op zijn schouders. Binnen 1 seconde ontspant het hele lichaam. Hij hoeft niet meer te dragen, zijn grote broer, die hem beschermde, is er weer. Wanneer ik hem omdraai zakt zijn kin. Verzachten zijn ogen. "Je bent er weer, wat heb ik je gemist. Ik moest het alleen doen, dat wilde ik helemaal niet". Ik leg zijn hoofd neer op de borst van zijn broer om te rusten, en daar rust hij, komt hij thuis. Daar leer ik hem weer wat liefdesenergie is, ipv van gemis.

Verdriet voedt de sabotage en andersom. Maar vandaag, alleen voor vandaag, en dan misschien ook wel morgen, vraag ik hem met liefde deze band aan te kijken, met liefde te voelen wat de broerband betekent. Deze sterke band die voor altijd blijft. Vandaag, alleen vandaag, vol de liefde in te ademen.

"Keer maar vaker naar hem terug", zeg ik dan. Hij hoeft niet weg, hij mag er zijn, drink maar een pilsje met hem, praat over hem. Hij is en blijft, en precies daar mag jij er ook weer zijn. Precies daar ontstaat jouw vrijheid.