Schaamte

Ik zie het bij mijn eigen kinderen. Een knuffel mee willen nemen als je uit logeren gaat maar niemand die hem mag zien, want misschien ben je wel te groot voor een knuffel. Het schamen voor je vader als hij zingt op de fiets en zeggen dat je moet stoppen met zingen als we stilstaan bij het stoplicht. Als je heerlijk in jezelf aan het spelen bent en je ziet dat er een paar ogen naar je kijken, mag je spelen en zijn wie je bent, ook in de ogen van anderen.

En zo kende ik vroeger schaamte voor mijn moeder. Om dat ze op veel vlakken anders was dan de gemiddelde bewoner van het dorp waar ik vandaan kom. Maar wat is anders? Anders in de ogen van een kind. Als tegenhanger wilde ik gemiddeld zijn, net als de anderen, om maar niet op te vallen, als tegenhanger van mijn moeder. Maar voor wie schaamde ik mij nu echt? Ik ben voor de helft mijn moeder. En als ik mijn moeder afkeur, dan keur ik ook een deel in mijzelf af. En dat besef raakte me diep. De schaamte voor mezelf geprojecteerd. Het besef raakte en deed me tegelijk zo veel liefde voelen voor de kleine ik. Die net als mijn kinderen precies goed zijn zoals ze zijn.