Thuiskomen

Een verhaal over het toekijken aan de zijlijn, want daar is het veilig

Ze belt aan en ik merk dat ik het fijn vind haar weer te zien. Een rustgevende energie heeft ze, terwijl ze zich innerlijk zo onrustig kan voelen.

Het is het einde van het jaar, het begint rustiger te worden met de opleidingen. Alleen lijkt het alsof iedereen nog een laatste coachgesprek wil om het jaar goed af te sluiten of misschien wel ter voorbereiding op het nieuwe jaar. We hebben elkaar ontmoet in de masterclass persoonlijk leiderschap en de workshop vrouwenkracht. Volgend jaar doet ze mee aan de 2 jarige opleiding, maar dat vindt ze nog te lang duren. Ze wil nu al aan de slag. Hard werken kan ze goed. Vooral de puzzel in haar hoofd ontleden.

‘Ga lekker zitten’, zeg ik haar. ‘Wat ligt er nog?’ ‘De vraag blijft aankloppen, Wat wil ik?’ ‘Ik weet het niet’. ‘Hoe hard ik ook zoek’, zegt ze. De tranen vullen haar ogen en ik zie de verwarring en frustratie in haar hele lijf. Dit ken ik zo goed van haar, het niet weten en de tranen die daar bij horen. Dan wordt ze even jonger. ‘Ik kan zo goed voor iets gaan, en als ik ga, dan ga ik’, zegt ze. ‘Maar nooit van A tot Z maar van D tot Z’. ‘Ik heb eerst een aanloop nodig’. ‘Ik weet niet waar ik moet beginnen’, zegt ze. ‘Hoe heb je dat ooit geleerd, beginnen?’, vraag ik haar. ‘Ik ben nooit begonnen denk ik, er werd veel voor mij gedaan’. ‘Hoefde het zelf niet te doen’, zegt ze. ‘Zoals je dat ook zo goed kunt met mij’?. ‘Jouw vraag neerleggen en hopen op een antwoord’, lach ik haar liefdevol toe. ‘En tegelijkertijd ook je wensen neerleggen, door te zeggen dat dit gesprek wel resultaat moet opleveren’ knipoog ik. ‘De vraag is alleen, wie het resultaat moet regelen?’. ‘Wie maakt de aanzet?’. ‘Als ik niet oplet begin ik, aangezien ik wel van resultaat hou, zeg ik. Maar of je er iets mee opschiet is de vraag’, zeg ik. Dan vertelt ze een verhaal…… Ik onderbreek haar. ‘Stop maar, want dit kun je zo goed’, zeg ik. ‘Wat?, vraagt ze.’ Ik blijf even stil, anders ligt de bal weer bij mij. ‘Vertellen?’ zegt ze vragend. ‘Ik knik. ‘Je kunt goed vertrekken bij wat er is, door te gaan analyseren’. ‘Hoe kun je leren blijven in het moment, bij dat wat er voor je ligt?’ vraag ik haar. ‘Dat weet ik niet’. ‘Dat durf ik niet’.

Ik besef me weer in deze ontmoeting dat bij al die vragen haar lijf verstijfd en de antwoorden achter blijven. In het hoofd ligt dus niet altijd het antwoord besloten blijkt maar weer.

Ik vraag haar te gaan liggen op de mat. Ik dek haar toe met een warme deken, zodat ze zich veilig voelt. Samen maken we een scan door haar lijf. Een scan die haar lijf doet ontspannen en waar we op zoek gaan naar een plek die zich aandient. En dan wijst ze haar zonnevlecht aan. Ze haalt sneller adem en haar tranen komen op. “Die ken je goed” zeg ik haar. “Jouw tranen liggen aan de oppervlakte”. ‘Hoe is het daar op die plek?’ vraag ik haar. ‘Spannend’, zegt ze. Ze blijft in haar lijf en het ontroerd me. Want wat ze zo goed kan is vertrekken.

Ik leg haar rechterhand op haar linkerhand. ‘Wat is daar op die plek?’ ‘Niet nadenken’, zeg ik haar, maar vertel me het eerste wat in je opkomt’.

‘Ik’, zegt ze.

‘Ah’ zeg ik, ‘je ontmoet daar je ik’.’ Ja’, zegt ze ‘en dat is spannend’.  Even blijft het stil. ‘Is het je volwasssen ik of je jongere ik, vraag ik haar. ‘Mijn kleine ik’. ‘En als je een plek moet geven voor de kleine ik, waar is dat dan?’ Haar hand gaat uit naar haar hart. ‘Voel maar’,  zeg ik haar. ‘Wat een taak voor een kleine ik om met al die grote vragen om te gaan’. ‘Daar wordt het zo spannend in het niet weten’. ‘En wat is het ook spannend voor een klein meisje om al die antwoorden te moeten hebben’. ‘Zij kan die onmogelijk beantwoorden’. Daar komen de tranen van onmacht vandaan’ zeg ik haar.. ‘En de vraag is of het haar plek is om antwoord te geven op al deze vragen’ zeg ik haar. ‘Nee’ fluistert ze.

‘Adem eens diep in en adem uit wat je los te laten hebt’. ‘Herhaal maar eens een paar keer en ontspan je lijf’.

‘Waar zit je volwassen ik’, vraag ik haar. Haar handen legt ze direct op haar hoofd. ‘Zit daar ook je kracht?”  ‘Nee’, zegt ze. ‘Leg dan nu je handen eens intuïtief op de plek waar jouw kracht zit’. En haar handen dalen steeds verder af naar beneden, naar haar bekken. ‘Mooi’ zeg ik, ‘je weet je vrouwelijke kracht direct te vinden’. De kracht van een vrouw ligt in het bekken, in de baarmoeder verscholen. Daar waar het leven ontstaat, wijsheid ligt verscholen, waar creativiteit en zachtheid is naast kracht. Een plek om uit te putten. ‘Adem daar maar eens diep naar toe, en probeer er eens een moment te blijven’. Haar lichaam ontspant, zij ontspant, in het thuiskomen bij haar volwassen ik, bij de vrouw die ze nu is. De tranen zijn er niet meer. Die zijn voor het meisje voor wie de vragen te groot waren. Maar dit is de vrouw wie het leven heeft gegeven aan drie kinderen. Haar gezicht wordt zachter. Ik vraag haar een hand te leggen op haar hart en een op haar bekken. ‘Visualeer eens een gouden stroom op en neer tussen je kleine ik en de vrouw die hier ligt’. ‘Wat zou je willen zeggen tegen dat kleine meisje?’ vraag ik haar.

‘Het is goed zo’. ‘Ik begrijp het nu’. En een diepe uitademing volgt.

En dan ontspant ze. Ze laat los. . .

Wanneer ze na een tijdje haar ogen opent zegt ze, dit gaat over verantwoordelijkheid nemen.

‘En dat is precies waar dit over gaat’, zeg ik haar……

Verantwoordelijkheid nemen gaat over speler worden in het speelveld van het leven in plaats van toeschouwer te zijn. Met daarmee ook de nodige onontkoombare krassen en schrammen. Wanneer je bij D begint, ontloop je de opstartproblemen van A tot D.

In de onschuld blijven zodat we dat systemisch noemen gaat over een magische kinderlijke blik. Je neemt niet de dynamiek van het leven. Waar schuld en onschuld naast elkaar staan. We blijven ons op een bepaalde manier leeg voelen, omdat je niet aangaat wat het leven je brengt. Wanneer we liever geven dan nemen, zodat nergens nog een “schuld” open staat. In het niet aangaan of volledige verantwoordelijkheid nemen groeien we ergens ook niet op. We worden niet helemaal volwassen. Terwijl we ons wel midden in het volwassen leven begeven. En dan ontstaat de verwarring. Dan worden de volwassen vraagstukken te groot voor een klein meisje. Er komen tranen van onmacht in het niet weten. En uit een volwassen vrouw stromen dan de woorden, ‘ik weet het niet’ en ‘ik doe toch zo mijn best’.

In het nemen van “de schuld” draag je de verantwoordelijkheid voor jouw leven.

Zo prachtig hoe het lijf hier de antwoorden geeft, waar we met woorden en ons slimme brein niet bij kunnen. In het lijf ligt verscholen waar we ons terugtrekken. Waar het spannend wordt en waar we de ontspanning vinden. Door terug te gaan naar binnen, te verstillen en de antwoorden op te halen in het lijf mocht ze thuiskomen. Thuiskomen in het hier en nu bij de volwassen vrouw. Thuiskomen in haar lijf. Thuiskomen bij haar verantwoordelijkheid, weg bij de onschuld, omdat we allemaal eens vieze handen krijgen.

Tijd om het zwaard aan te pakken…