Uitreiken naar jouw ouders

Ik ontmoet haar opnieuw in een driedaagse van een persoonlijk ontwikkeltraject voor managers. Ze is een prachtige dame om te zien, met grote ogen en lang blond haar. Ze kijkt mij altijd met een stralende glimlach vol nieuwsgierigheid aan.

We hebben samen al een paar dagen achter de rug met deze groep. We starten de dag met het uitwisselen waarom leiderschap niet alleen vanuit het hoofd werkt maar ook vanuit het hart, ziel/zingeving en lijf. In deze driedaagse gaan we werken met patronen en overtuigingen. Maar ook met begrenzen. Raken en geraakt worden in het contact. En daar wordt het voor haar spannend. Ze heeft haar woordje klaar totdat het over haar gaat en ik verder vraag dan de glimlach die haar beschermd.

Als ik vraag naar haar hart en haar gevoel zie ik haar worstelen. Wanneer ik haar hier op doorvraag raakt ze verstrikt in haar eigen emoties. Haar gezicht verraad haar verwarring en samen met haar verstokte ademhaling merk ik haar ongemak op.

Ik vertel haar dat leiderschap niet alleen maar sterk zijn betekent. Vanuit de kwetsbaarheid nodig je jouw collega’s uit ook kwetsbaar te zijn en echt in contact te staan met elkaar. Ik vertel haar wat sterk zijn voor mij betekent. Dat ik vanuit huis heb geleerd dat ik altijd sterk moest zijn, en dat het zinnetje “kom op sterke meid” gegrift staat in mijn systeem. Toen ik mijn man leerde kennen mocht hij niet eens de deur voor mij openen, want ook dat kon ik zelf. En hiermee was er geen balans van geven en nemen. Ontvangen was lastig voor mij. In andere woorden was kwetsbaarheid lastig voor mij.

Ze vertelt mij dat achter haar stevige karakter ook een bang meisje zit. Ze kan het alleen niet plaatsen. Ze omarmt het leven en gaat elke uitdaging aan. Ze begrijpt niet waar haar angst vandaan komt. En daar ontstaat de verwarring. Wanneer je niet goed kijkt zie je alleen een sterke dame. En daarmee is de cirkel rond. Want waar geen uitreiking naar kwetsbaarheid is, behandelen mensen je ook als een sterke meid en is er geen opening om je angsten te laten zien.

Maar ze voelt het vaker, de angst. Ik loop naar haar toe, ga achter haar staan en leg mijn handen op haar schouders. En ik blijf stil. Haar ademhaling stokt. Ze weet intussen wel dat ik veel met het lijf en ademhaling werk maar ze is er nog niet aan gewend. Ze weet dat ik het ongemak met haar blijf opzoeken tot dat ze gaat voelen en er niet meer van wegloopt. Hoe spannend ze het ook vindt ze zoekt het samen met mij op, nieuwsgierig naar de andere kant van de medaille.

Ze is een slimme sensitieve dame. Gedreven en weet altijd haar collega’s van prachtige feedback te voorzien. Haar weergave van wat ze in de groep ziet gebeuren is altijd objectief maar ook voorzichtig. “Ik wil anderen niet kwetsen”, zegt ze. Dat geloof ik ten dele en geef haar aan dat ik haar niet helemaal geloof. Er zit namelijk ook een ander voordeel aan anderen niet kwetsen. Je blijft zelf ook uit de wind. Zodra ik dichterbij haar kom, en niet alleen fysiek, dan zie ik ineens een klein meisje. Die giechelt en op zoek gaat naar hulp van de collega’s in de groep.

We hebben al samen gedanst, elkaar diep in de ogen gekeken en altijd krijg ik een lieve glimlach terug en daarna leidt ze charmant de aandacht van haar weg. Waarschijnlijk onbewust. Ook deze keer wanneer ik achter haar sta. Maar ik vraag haar niet te lachen en geen grapjes te maken maar bij haar gevoel te blijven. Op het moment dat ze ontroerd raakt omdat ze voelt waar het echt over gaat, over een stukje waar ze lange tijd weg van is gebleven, wordt ze “gered” door haar collega, die dit toch zelf wel erg spannend vindt. En dan stapt ze er weer snel uit.

We doorlopen de dagen en dan is het tijd om samen buiten een wandeling te maken. De rest is aan de slag met acteurs en wij bewandelen het pad van het leven, door lange lanen met hoge bomen omgeven door water.

Ik vraag haar waar ze bang voor is. “Ik ben bang om het verkeerd te doen”. Ik vraag haar, “voor wie ben je bang”? Een paar voorzichtige stappen verder zegt ze….”voor mijn moeder”. En dan vertelt ze openhartig haar verhaal. Haar moeder en zusje lijken erg op elkaar. Voor haar moeder was het daarom makkelijker om haar jongere zusje te begrijpen. Haar moeder vertelde haar dat ze haar niet begreep en dat ze lastig was. En wat ze ook deed, ze kreeg niet het gevoel wat haar zusje wellicht wel ervaren had. Dat ze goed was zoals ze was. Dat ze het goed deed. Dat ze er simpelweg mocht zijn om wie ze was.

Dat ze mij dit vertelde was zo dapper. We vinden het vaak lastig vanuit loyaliteit om over onze ouders te praten, maar ze gaf eerlijk haar verlangen en gemis bloot.

Ieder mens, ieder kind, heeft goedkeuring nodig. Wanneer je als kind een afwijzing krijgt, zal je eerder jezelf afwijzen dan je afgewezen voelen door degene van wie je afhankelijk bent.

Doordat ze als klein meisje zichzelf afwees, is het voor haar nu spannend om op zichzelf te vertrouwen. Om niet bang te zijn het verkeerd te doen. Want elke keer wanneer ze voorzichtig is in haar feedback of ze zichzelf afvraagt of ze het goed doet, zoekt ze eigenlijk naar de goedkeuring van haar moeder.

In stilte lopen we verder…….en dan ineens gebeurt er iets heel moois. Een moeder met haar kleine dochter komt voorbij lopen. Een klein blond meisje. Ik vraag haar, “wie lopen daar nu”? Ze kijkt liefdevol het schouwspel aan en zegt voorzichtig, “dat ben ik met mijn moeder”. “Wat zie je”? Ze zegt een liefdevolle moeder met haar kindje. Als ik haar vraag wat ze tegen haar moeder wil zeggen, vraagt ze om haar goedkeuring. Tranen komen in haar ogen en terwijl de moeder doorloopt blijft het kleine blonde meisje om de paar stapjes omkijken.

Ik vraag haar naar de moeder te kijken en de woorden te zeggen….”mama ik neem jou zoals je bent”. En ze spreekt de woorden zorgvuldig en met liefde uit. En dan komt er een glimlach op haar gezicht en zie ik de spanning van haar gezicht afglijden. En de moeder loopt verder het pad op uit ons zicht.

Ergens in het verleden was er een onderbroken uitreiking van haar naar haar moeder, waardoor het niet meer stroomt en angst er voor in de plaats is gekomen. Nu ze weer verbonden is in liefde met haar moeder, kan ze verder.

We gaan ervan uit dat elke moeder haar best doet om voor haar kinderen te zorgen. Ze heeft haar kind gedragen en gebaard en later voor gezorgd. Dingen voor haar opgeofferd en dingen verkeerd gedaan. Niet wetende dat het later nog een impact zou hebben. Om de dynamiek weer te herstellen en zelf geheeld verder te kunnen heb je jouw moeder te nemen zoals ze is. Daarmee zeg je niet dat je alles goedkeurt. Maar om rust te krijgen heb je eerst rust te vinden bij je ouders.

Als meisje sta je vaak naast je vader, zoals jongetjes naast hun moeder staan. Om als dochter volwassen te worden en stevig in het leven te staan heb je je vader te bedanken voor zorgen en weer naast je moeder te gaan staan. Onder de vleugels van vader weg en naast de kracht van je moeder volwassen te worden.

En hier op dit bospad maakt ze deze mooie stap. Na deze helende woorden stopt het kleine meisje en blijft minuten lang staan kijken en zwaaien naar mijn coachee en mijn coachee zwaait terug naar het kleine meisje in haar. Het is goed. Er is iets veranderd in de dynamiek.

Terwijl we teruglopen stokt haar adem niet meer. Ze voelt zich opgelucht en hoe dichtbij ik ook bij haar kom, het maakt haar niet meer uit. Haar lijf is ontspannen en ze ademt door.

Als mens is ze gegroeid, als dochter volwassen geworden en als leidinggevende staat ze steviger in haar schoenen. Als ik haar aan het einde van deze dagen vraag hoe het met haar gaat, zegt ze ik voel me opgelucht en ben niet bang meer om dichtbij te komen…