Vasthouden in plaats van loslaten

Hoeveel boeken zijn er niet geschreven over loslaten? Maar wat als het daar niet over gaat? Want kan je bijvoorbeeld een verloren liefde loslaten. De jeugd die je hebt gehad loslaten? De krassen en littekens in je hart loslaten? Waarom zou je eigenlijk liefde loslaten die er niet meer is? En daarmee proberen alles weg te vegen wat er was. Want dat is precies wat we eigenlijk willen. We willen vergeten wat er was, omdat het te pijnlijk is en we niet weten hoe het anders vast te houden. Het gaat dus niet over loslaten en vergeten maar over aankijken en anders leren vasthouden. Loslaten is een beweging om weg te gaan bij boosheid, verdriet en angst. Weg van alles wat pijn doet of waarvan je misschien denkt dat het je niet meer dient. Uiteindelijk ga je meer en meer weg bij jezelf. Natuurlijk zijn er verschillen. Vaak kom ik mensen tegen in mijn opleiding die besluiten, ik wil niet meer denken aan vroeger, ik ben er klaar mee. Ik wil geen contact meer met mijn moeder. Ik ga alles loslaten. En juist dan houdt het je in de greep, omdat jij je dan bindt met wat er niet mag zijn, in plaats van te verbinden vanuit je hart. Zodat jouw leven volledig mag zijn. Met al het mooie en met alle krassen. Het helpt mij meer om zingeving te geven aan bijvoorbeeld een verloren vriendschap dan te ontkennen wat er was. Ik ontken mijzelf, de ander en ik ontken dat ik onvoorwaardelijk kan liefhebben. Wat ook betekent dat iets of iemand zijn of haar reis elders voorzet. Ik kijk liever aan wat vroeger zo’n pijn deed, en misschien zelfs nog en dat ik daarmee volledig mag blijven. In plaats van dat ik gedeeltes van mijzelf amputeer. Wat blijft er dan over? Voor iedereen die anders heeft leren vasthouden voelt zich heel en compleet. Hebben angst verwisseld voor liefde. Je ziet in heel het lijf dat er rust is gekomen.