Verbonden leiderschap vanuit het hart

Enige tijd geleden maakten we kennis met elkaar tijdens een wandeling in het bos. Direct was er de klik en de coaching startte niet veel later. We maakten samen een reis door haar verhaal. Van haar vader die in zijn leven kampte met de herinneringen aan de oorlog. En dan nog het haar verhaal over haar moeder. Met wie ze meer gemeen had dan ze in eerste instantie kon toelaten.

Ze was gekomen met een vraagstuk die te maken had met plek innemen als leidinggevende en het niet zo persoonlijk willen aantrekken van de reacties van haar collega’s. Maar daadwerkelijk ging dit verhaal niet over haar en haar collega’s maar over haar en haar moeder. Het verhaal ging over niet gezien worden in haar intenties. In wie ze werkelijk is. Tijdens de volgende sessie vroeg ik haar op een mat te gaan zitten en vanuit een rustige ademhaling haar ogen weer te openen. Zodra ze haar ogen zou openen zou ze kijken in de ogen van haar moeder. Ik stelde haar voor mij mijn plek terug te geven als moeder. Ik de grote, zij de kleine, ik de moeder, zij de dochter. Wat een ontroerend gevecht daar op de mat. Daar op dat moment gaf ze haar moeder de plek terug en kon zij op haar eigen plek leren staan.

Alsof het systeem daarop wachtte en haar moeder voelde dat ze weer op de juiste plek stond sloeg het verdrietige nieuws toe. Even later kwam haar moeder onverwacht te overlijden. Maar net daarvoor sprak deze vrouw dezelfde woorden over de grote en kleine uit naar haar moeder. En er ontstond rust bij beide vrouwen.

Deze week heeft ze afscheid genomen van haar moeder, nog maar twee dagen geleden. We spraken over haar  moeder en het afscheid. Veel is er te vertellen en tegelijkertijd ook zo weinig wanneer alles nog zo vers is. Dan besluit ik met haar een mooie oefening te doen die over liefdesenergie gaat.

Als eerbetoon aan deze twee krachtige vrouwen schrijf ik het stukje waarmee we deze ochtend hebben afgesloten.

Ik zet twee stoelen neer met uitzicht over de weilanden en alles wat daarin leeft en beweegt en vraag haar op welke stoel ze wil gaan zitten. Naast haar neem ik plaats. ‘Sluit je ogen maar en begin maar eens met heel diep uitademen’, vraag ik haar. ‘Met elke inademing pak je vast wat er in de afgelopen tijd voorbij is gekomen en met een flinke teug uit ontspan je meer en meer je lijf’. ‘Neem je tijd en doe dit maar net zo zolang als jij nodig hebt’. Er is veel gebeurd de laatste tijd’, zeg ik haar. De minuten verstrijken en met volle aandacht pakt ze vast en ademt ze uit. Bewust en liefdevol. Als ze langzamer begint te ademen vraag ik haar hetzelfde vanuit het lijf te doen. ‘Maak maar een scan door je lijf van je tenen tot je kruin en voel maar of er ergens spanning zit opgeslagen’. ‘Als je dit op een plek voelt dan adem je daar naartoe en met een uitademing ontspan je die plek net wat meer’, zeg ik. Terwijl ik naar buiten kijk, voel ik naast mij een vrouw die de afgelopen tijd steeds meer is thuisgekomen in haar lijf’. In geduld scant ze haar lijf af. Als ze bij haar kruin is aangekomen vertel ik haar kort over hoe het lijf kan bevriezen of stollen bij “trauma” en dat we als mens niet meer zo goed weten deze bevroren toestand af te schudden zoals dieren dat kunnen. ‘Als je zo de scan terug maakt naar je tenen probeer dan te luisteren naar je lijf en beweeg deze als het vast zit’, zeg ik. ‘Jij weet welke beweging je moet maken, vertrouw daar maar op’, geef ik haar aan. Ze rolt haar nek en trekt haar schouders op en langzaam daalt ze af naar beneden. ‘Straks als je uitkomt bij je baarmoeder dan leg je daar je beide handen op’. Het valt mij op dat ze snel ademt. Ik vraag haar langzaam te ademhalen en contact met haar levensenergie te maken. 4 tellen in, 2 vast, 4 tellen uit, 2 leeg. ‘Maak maar contact met het leven, de baarmoeder waar onze creativiteit zit, de levensenergie, daadkracht en waar jij het leven hebt gevonden bij je moeder en waar jij ook het leven hebt doorgegeven’, zeg ik. Dan komen de tranen op. Even lopen de tranen tot ik haar vraag hier te blijven, niet door uit contact te gaan en de ademhaling te versnellen maar door te blijven in haar lijf en terug te gaan naar de verdiepende ademhaling en dan komt ze terug. Bij haar kracht, bij haar moeder. Bij alle vrouwen voor haar. Een baarmoeder waar de gehele vrouwenlijn doorheen loopt.

Ze straalt en even wil ik mijn vraag niet stellen. Het is te vroeg en toch moet ik hem nu stellen voel ik, dus ga ik op mijn intuïtie af. ‘Als je er straks aan toe bent, open je voorzichtig je ogen en leg je een hand op je hart, de andere laat je liggen op je baarmoeder’. ‘En kijk dan met deze levensenergie rond naar alles waar je liefde in ziet’, zeg ik haar. ‘Dit neem je in je op en breng je naar je hart alsof je het erdoorheen ademt’. ‘Liefde is ook compassie, medeleven, vertrouwen’, voeg ik toe. Ik voel hoe liefde haar lichaam overneemt. Haar lichaam straalt. ‘Sluit je ogen maar’. ‘Bedenk dan dat er energie stroomt tussen je hart en je baarmoeder en laat het maar stromen’. ‘Misschien wil je er wel een kleur aangeven, bv goud of wit, kies zelf maar een kleur’. Minuten gaan voorbij en naast mij zit een vrouw waar rust neerstrijkt over haar lichaam.

Later opent ze haar ogen en dan blijft het stil. Samen kijken we naar de natuur waarin alles beweegt en waar niets hetzelfde blijft.

Dan vertelt ze over de tintelingen in heel haar lichaam. En de energie die ze voelde. En vult ze aan, ‘ik ben uitgeput, alsof het er nu mag zijn’. ‘Toen je mij vroeg mijn hand op mijn hart te leggen als ik er aan toe zou zijn’, dacht ik ‘maar daar ben ik nog lang niet aan toe’. ‘Toen ik ging onderzoeken waarom dan niet, kwam ik erachter dat mijn broer er nog tussen stond’, zegt ze met een diepe inademing. ‘En dat de verbinding tussen mijn hart en mijn energie niet kan stromen als ik blijf zorgen voor hem’. ‘Ik heb dat los te laten’. ‘Het is zijn reis’. En met deze woorden is ze thuis gekomen en in stilte sluiten we hiermee af.

Lieve vrouw je vroeg mij nog om een boek, omdat ik altijd wel een boek aan te bevelen heb. In plaats van een boek, dit mooie gedicht voor jou van ~Rainer Maria Rilke ~

Geduld
Heb geduld met alles wat onopgelost is in je hart
en probeer je vragen met liefde te bezien,
als kamers die gesloten zijn
of als boeken in een volslagen vreemde taal.
Zoek nog niet naar antwoorden
Die kunnen je nog niet gegeven worden
omdat je niet zou zijn te leven.
leef nu de vragen
Misschien zul je dan geleidelijk
Zonder het te merken,
Jezelf, ooit op een dag,
in het antwoord terugvinden.

Een verhaal over verbonden leiderschap. Over de weg terug naar huis en via een diepe inademing aanraken waar het gestolt is. Stokken van de ademhaling in het aannemen van haar moeder en via haar moeder kwam ze uit bij haar broer. Doordat ze zicht kreeg op de dynamiek met haar moeder en het lot haar hielp op het juiste moment op haar plek te gaan staan, vond ze ook de kracht de weg terug naar binnen te maken en de taak van haar broer bij hem te laten omdat ze zijn lot niet dragen kan.

En dan ontstaat er rust en ruimte. Om te helen en om haar eigen plek en ruimte te vinden voor zichzelf en de mensen om haar heen. Alles wordt zachter, zijzelf als de liefde van haar moeder en daardoor ook de reacties van collega’s. Vanuit verbondenheid met zichzelf biedt ze verbonden leiderschap doordat projectie minder op de loer ligt. Ze reisde af langs het gekwetste en heelde van binnen waardoor er leiderschap naar buiten ontstaat.