Waarom het lastig is verdriet toe te laten, en hoe het lijf je daarbij kan helpen

Jouw lijf als richtingaanwijzer

Niets verzocht mij te komen, Behalve de roep die ik in mezelf hoorde

Gedicht: Remco Campert

We zetten een lied op om even te dansen, dat doen we wel vaker tijdens de opleiding, gewoon even losschudden met de voeten in het gras. Maar dit lied was anders, een lied over delen, over hoe samen fijner is.

En terwijl ik geniet van iedereen die aan het dansen is, zie ik in mijn rechterooghoek, een prachtige vrouw vertrekken naar binnen. Verdwaald in gedachten, in oude herinneringen. Haar lichaam verstijfd meer en meer. Ik laat het even. Ik weet ook dat vertrekken niet erg is, dat alles er mag zijn.

Als ze niet meer terugkomt uit gedachten, haar lichaam zie verstijven, loop ik naar haar toe, en kijk haar aan. Ik zie dat het gezien worden in haar verdriet nog pijnlijker is. En op dat moment in het worden aanschouwd vertrekt haar lichaam letterlijk, ze draait zich om weg te lopen.

Ik had haar kunnen laten vertrekken, om haar de ruimte te geven. Maar ik zag ook aan haar lijf, dat dit is wat ze vaker doet. Een oplossing van hoe het ooit werkte. Het blijven en te voelen wat er is en niet meer is, is te pijnlijk.

Het lijf herinnert alles, ook hoe het in oplossingen denkt. Soms bevriest het, soms vertrekt het maar wat als het lijf mag leren blijven? En dat het hart weer open gaat met alle kwetsuren en het kwetsbaar zijn. Wat als je weer volop durft te gaan leven?

Daar op dat moment leerde het lijf dat het mocht blijven en het hart zich mocht openen voor de nog niet genomen rouw. Door haar handen vast te pakken en een hele zachte beweging te maken, heel zacht en klein. Maar deze subtiele beweging liet het lijf weer ontdooien. Liet het stromen. De liefde en het verdriet. Makkelijk? Nee! Want kiezen voor blijven en kiezen voor liefde is misschien nog wel moeilijker dan kiezen voor verdriet. Omdat liefde je hart weer opent. En liefde je tegelijkertijd ook laat zien wat er is. Je kunt er even niet van weggaan. Magisch omdat in plaats van vertrekken bewogen we er samen naartoe. Het lijf kreeg een nieuwe keuze. Deze vrouw leerde dat blijven wanneer het spannend wordt ook een optie is. En dat samen doen, overgave, je soms meer brengt dan alleen doen.

Voor mij een super waardevol moment om te mogen begeleiden. Omdat ik weet dat niet alleen de dans, maar het juiste moment, het begeleiden in de ademhaling precies op de kwetsuren, maakte dat er weer energie ontstond. En ze op dag 1 van de opleiding misschien wel het meest waardevolle heeft geleerd van alles wat komen gaat.