Vrouwelijke energie

Wat is vrouwelijke energie en heb ik die eigenlijk zelf? Meest logische antwoord zou JA zijn want ik ben een vrouw. Het is een vraag die mij de afgelopen tijd bezig heeft gehouden. Hoe harder ik werk hoe harder ik doorpak thuis in alles wat er te doen valt. Het geeft mij focus en tegelijkertijd verlies ik mijn vrouwelijke energie en blokkeer ik steeds een beetje meer van binnen. In plaats daarvan komt er veel mannelijke energie vrij die mij doelgericht maakt.

Verder en verder van mijn vrouwelijke energie verwijderd werd mijn verlangen groter om haar weer te vinden. Het bepaalt namelijk mijn relaties. Zowel in mijn werk als privé.

Kijk alleen maar naar het werk. We zijn lang geleden van rok naar broekpak gegaan. We wilden als vrouwen dezelfde rechten en dezelfde kansen. En dus gingen we ons als man gedragen. In de hoop dat we gelijk zouden zijn. Natuurlijk zijn we gelijkwaardig maar we zijn niet gelijk. En gelukkig maar. Want als we weten wat we als vrouwen te bieden hebben binnen organisaties zouden we snel ons broekpak uittrekken en ons mooiste rokje uit de kast halen.
Als ik privé kijk dan geloof ik dat mannen en vrouwen in relaties het nodig hebben om hun eigen rol te kunnen vervullen. En dan heb ik het niet over de was strijken versus de vuilniszak buiten zetten. Maar wel in zachtheid en kwetsbaarheid en anderzijds voor het gezin kunnen zorgen als man. Het is als een polariteit, het kan niet zonder elkaar. Ik merk dat het bij mij gaat over toegankelijkheid. In relatie tot elkaar. In een goed gesprek en in de dans van de liefde.

Maar ook naar mijn dochter voor wie ik een rolmodel als vrouw ben. Hoe harder ik werk hoe meer ik bij mijn gevoel vandaan raak hoe meer afstand er tussen ons komt. Het voelt alsof ik verhard. En daar kwam het keerpunt en wilde ik niets liever dan het weer te hervinden. Maanden wist ik niet waar ik het zoeken moest en uiteindelijk vond ik het heel primair bij mijn eigen paard. Zij staat in een kudde met 40 merries. Als ik ergens de antwoorden kon vinden was het daar. Er zijn een tal van mogelijkheden om het te hervinden, maar ik vond het tijdens een vroege ochtendrit in de duinen, wiegend op haar vrouwelijke heupen.

En terwijl ik maanden later mijn vrouwelijke energie weer voel stromen voel ik ook dat mijn dochter en ik weer dezelfde energie delen. En het is in deze tijd dat mijn dochter steeds vaker tegen mij zegt, ‘meisjes zorgen voor elkaar’. Ze is vier. En het raakt mij diep.

Vandaag sta ik weer op mijn mat. Bij een van de vrouwen op de mat zie ik aan de buitenkant veel mannelijke energie. Voordat ik klaar ben met mijn eerste zonnegroet zie ik deze dame tegenover mij staan die in haar gezicht laat zien dat ze het maar niks vindt. Ik vraag haar, wat wil je mij zeggen? Je laat nonverbaal heel veel zien maar je zegt niet wat je denkt of voelt. En ik ga het niet voor jou oplossen.

Door deze woorden wordt ze geraakt en zie ik direct dat er zachtheid voor in de plaats komt. Deze zachtheid was er al. Maar ergens dragen we allemaal maskers. En ik denk dat velen van ons vrouwen hebben geleerd te dragen. En daarmee verliezen we ons vrouw zijn. Omdat we primair zoveel meer zijn dan dat. En dan stopt het met stromen. En raken we het contact met onszelf en anderen kwijt.

Haar collega naast haar laat haar kwetsbaarheid zien door te zeggen ‘ik kan het allemaal alleen maar ik wil het zo graag samen doen’. En in deze zachte woorden zie ik haar gezicht ontspannen. Het lucht mij op, want zodra het bij haar stroomt, stroomt het ook weer bij mij.

Ze deelt haar verhaal over haar onzekerheid. Yoga is een uitvergrote metafoor over hoe jij in het leven staat. Het onzeker zijn over de houdingen en hoe anderen daarin naar je kijken laat zien hoe je dat ervaart in het dagelijkse leven. Een week later spreek ik haar weer en praten we hierover door. En daar in dat gesprek mogen we vrouw zijn en vinden we herkenning en steun in ons verhaal. Dank je wel mooie vrouw. Namasté.