Waarom dochters hun vader zoeken in hun partner

‘Wat gebeurt er met jou in een relatie? ‘, vraag ik haar. ‘Ik ben gereserveerd’. ‘Ik durf mijzelf niet zomaar bloot te geven’. ‘Ik mis vertrouwen’, zegt ze. ‘Mis je dat vertrouwen bij iedereen?’, vraag ik haar.  ‘Nee met name bij mensen die dicht bij mij staan’, zegt ze. ‘Wie heeft je vertrouwen dan ooit zo beschaamd’, vraag ik haar. Heel stellig zegt ze dan, ‘Mijn moeder’. ‘Als ik haar vroeger geheimen vertelde en vroeg het tussen ons te laten dan gooide ze mijn geheimen op straat’. ‘Ze gaf ze bloot aan iedereen’. ‘Het voelt als schaamte’ zeg ze dan zacht. ‘In een zekere zin heeft ze ook verraad aan jou gepleegd’, zeg ik haar. ‘Wanneer je als jong meisje het zo nodig hebt om je veilig te voelen, heeft ze door jouw geheimen te delen met anderen jouw vertrouwen beschaamd’, zeg ik haar. ‘Is dit hetzelfde verraad wat je diep van binnen voelt, als het gaat over mannen die gaan zonder dat je begrijpt waarom?’ Even verzinkt ze in gedachten en zegt dan, ‘Ja ergens wel’.  

‘Twee maal zeg je nu in korte tijd de woorden  “bloot geven”.’  ‘Je wilt graag dat een relatie verder gaat dan een aantal dates’. ‘Dat jullie samen de verdieping op kunnen zoeken’. ‘De vraag is alleen hoe kan je van een ander vragen zichzelf bloot te geven als jij het zelf niet durft uit zelfbescherming?’, vraag ik haar. Ze knikt en ik krijg een kleine glimlach van haar. Ze heeft prachtige krullen, ogen waarin je haar schoonheid en kwetsbaarheid ziet en in haar lach zit zoveel meer verborgen dan ze je laat zien. ‘Je wilt jezelf niet helemaal laten zien, terwijl je dat wel van de ander verlangt’, zeg ik haar. ‘Dat is ook niet helemaal eerlijk’, zeg ik wat grappend. ‘Het punt in relaties is dat er een balans van geven en nemen moet zijn'. Als dat er niet is vertrekt de ander’, zeg ik haar. ‘Mmm, ja’, ‘ik kan bijvoorbeeld ook niet iets van iemand aannemen zonder dat ik iets terug wil geven’. ‘Hoe werkt dat dan?’, vraag ze mij. 

‘Voor een gelijkwaardige relatie heb je balans nodig’, zeg ik haar. ‘Daarnaast horen ouders aan hun kinderen te geven, niet andersom’. ‘Een kind die heeft uitgereikt naar haar moeder, maar een moeder die het niet met liefde kon beantwoorden, stopt met uitreiken’. ‘Stopt met nemen’. ‘En gaat het zelf doen’’ . ‘Daar stopt het nemen’, leg ik haar uit.  

 ‘Vertel mij  nog eens over je vader’, vraag ik haar. ‘Mijn vader kon ik wel goed vertrouwen’. ‘Alleen hield hij zijn handen niet altijd thuis naar mijn moeder’. ‘Maar hij verdedigde mij wel altijd ten opzichte van mijn zus en moeder’, zegt ze trots. ‘Dus aan de ene kant verdedigde hij jou en op een ander moment kreeg je moeder een tik?' ‘Ja klopt’, zegt ze. ‘Dus dat is ergens ook onvoorspelbaar’ zeg ik. 'En op een gekke manier werd je zo ook op een voetstuk geplaatst, doordat hij opkwam voor jou ten koste van de ander, je moeder'.

‘Weet je nu wat het is met dochters en vaders? zeg ik haar. ‘Ergens zoeken ze allemaal hun vader in een partner’. ‘Ik bijvoorbeeld. Ik dacht altijd dat dat niet zo was’, zeg ik. ‘Maar toen mijn man en ik voor de eerste keer gingen verbouwen, dacht ik alleen maar, jeetje wat ben je snel moe, waarom kan je niet alles, pak eens aan, zet eens door’. ‘Allemaal eigenschappen van mijn vader die al honderden huizen heeft gebouwd in zijn leven’, zeg ik haar met eenzelfde trots. ‘Een man die nooit moe is en overal een oplossing voor heeft, zeg ik haar. 'In andere woorden hij was de man bij wie ik mij veilig voelde, wie alles kon oplossen’. Zelfs als ik dit schrijf voel ik trots. Een volwassen vrouw maar ook een jong meisje aan het woord die kijkt naar haar vader met wie ze vroeger wilde trouwen, leg ik haar uit. ‘Onbewust zoek jij misschien wel een partner die liefdevol is, maar tegelijkertijd niet zo voorspelbaar’, zeg ik. ‘Wel zo  handig als je jezelf niet helemaal bloot durft te geven, dan kan je maar beter een man zoeken die dat ook niet durft, want stel je nou toch eens voor’. ‘ZO gaat een man helemaal voor jou en dan moet jij er ook helemaal voor gaan, en je kwetsbare kant laten zien’, zeg ik plagend.  'En misschien moet je je ergens ook altijd speciaal voelen, iemand die voorop staat in de relatie, zoals je vader jou ook voorop zette'.

Er gebeurt iets in haar ademhaling als we hier over spreken. ‘Wil je eens je hand leggen daar waar je dit voelt’, zeg ik haar. Intussen leg ik al mijn eigen hand op mijn borstkast, ik merk dat ik het wat benauwd heb. En ook zij legt haar hand daar neer. Als ik haar vraag naar die plek toe te ademen zie ik een licht gebalde vuist op haar borstkast liggen en als ze ademt draait ze haar ogen omhoog, verzonken in gedachten, misschien wel in de intentie om het goed te doen. Het ziet er in ieder geval hard uit. ‘Zou je nu je hand eens op jezelf willen leggen zo liefdevol als jij je handen op die pluizige vriend naast jou legt?’ vraag ik haar. ‘Kan je zo lief voor jezelf zijn als je voor jouw hond bent?’ ‘En verzacht maar, adem er maar zacht naar toe’. ‘Naar dat kleine meisje in je, die zo heeft uitgereikt, maar waar het onbeantwoord bleef’, zeg ik haar.  

‘Laten we een korte meditatie doen waar je je negatieve koorden met vertrouwen doorknipt’ zeg ik haar. ‘Zullen we de video aan laten of uitzetten?’, vraag ik haar. ‘Zet maar uit’, zegt ze. ‘Ook een mooi voordeel van het coachen via online, dat iemand zich even helemaal kan terugtrekken. Ik begin de voordelen van online steeds meer te zien.  

We zetten allebei onze video uit en ik begeleid haar terug naar haar lijf en naar haar ademhaling. Naar de plekken waar het stokt en waar het vast zit. Op een liefdevolle manier verzachten we deze plekken.  Dan vraag ik haar haar moeder te visualiseren en het verraad over het vertrouwen.  

‘Span maar een koord tussen jou en je moeder als symbool van het verraad’, zeg ik haar.  

Ik vraag haar de woorden uit te spreken, het spijt me, ik vergeef je, ik hou van je, dank je, ik ga door. Het spijt me dat ik de binding verbreek, ik vergeef je dat ik tevergeefs heb uitgereikt, ik ga door zonder deze binding van wantrouwen. Ik laat haar deze woorden een paar keer uitspreken. Dan vraag ik haar een hele grote schaar te pakken, om het toch wel erg dikke koord door te knippen. ‘Knip hem maar door wanneer jij eraan toe bent’. ‘En als dat niet vandaag is, is dat ook goed’ begeleid ik haar zacht. Dan knipt ze het koord door. ‘Er blijft nu nog één stukje over’, zeg ik haar. ‘Creëer een licht om het koord heen’. ‘Het licht van dankbaarheid’. ‘Want ook deze binding heeft jou iets gebracht, en ben daar dankbaar voor’. ‘En als je eraan toe bent leg je het koord voor je neer’. ‘Of je legt het in een rivier neer die het voor je meeneemt’. ‘Dan adem je nog eens diep in en uit’. ‘Wrijf maar eens in je handen en leg deze warme handen op je hart’. ‘En verwarm het jonge meisje in jou’. ‘Hier en op deze plek zie je haar en laat je haar zien dat jij er bent, en jullie samen verder gaan’ zeg ik.  

Wanneer ze de video weer aanzet, zie ik een rustige uitstraling over haar gezicht. Ze zegt, ‘wat een opluchting, ik hou zoveel van dit meisje’. ‘Mooi zeg ik’, dan gaan we er geen woorden meer aan vuil maken, en we sluiten af. Later horen we elkaar weer.