Mini Blog - Waarom zelf volop in het leven staan soms zo moeilijk is

Hij wilde meer geluk voelen en plek innemen en weten, of misschien wel voelen wat hij het allerliefst wilde. Hij stond op een keerpunt in zijn leven.

Hij kon zich zo klein maken, in zijn lijf, in zijn stem en in de woorden die hij sprak. Hij keek verdrietig. Verslagen door de dood van zijn broertje. Hij was nog maar acht . Een week na zijn verjaardag, die sindsdien niet meer hetzelfde was.

Verdriet was er veel, plek was er niet meer, het verdriet was te groot. Voor zijn moeder, en ook voor hem. Het grootste verlangen is nog wel het gemis van de onvoorwaardelijke liefde waar hij naar hunkert, zoals alleen broers elkaar die kunnen geven. Of althans dat denkt hij, want hij heeft het nooit mogen ervaren. En dan waren er nog meer, jong gestorven kinderen in de familielijn. Het was te groot om allemaal te dragen. Te groot om het leven zelf nog te mogen vieren. Want als zij dat niet mochten, hoe neem je dan zelf die plek in?

Het was tijd. Ik leg zijn broertje neer met daarnaast alle andere jong gestorven kinderen en vraag hem ernaast te liggen. Zijn lichaam ontspant. Zijn gezicht laat zien dat hij hier thuis hoort.

"Hier is het goed toeven he?", zeg ik hem. "Ja hier is het rustig", zegt hij. En alles werd stil. Het was stil, sereen stil. Ik snapte het. Ik voelde het. Hier was hij al die tijd al geweest, hier was het thuis. En de enige manier om hier weg te gaan en het leven te gaan vieren was de belofte om ook weer terug te mogen komen zo nu en dan om te delen hoe het feestje hier op aarde is.

En dat deed hij, hij maakte die belofte. Aan zijn broertje en aan alle anderen en hij zong. Terwijl de piano haar klanken liet horen zong hij ineens mee, hij nam het leven en genoot, zonder aarzeling. Hij durfde nooit te zingen, maar nu vierde hij het leven. Wat een mooie tocht. Een tocht terug om het leven nu te eren. Zijn leven. Even later komt hij terug met prachtige bloemen en een handjevol boomschors. Als symbool voor de liefde en alle kindjes die vroeg waren gegaan. Elke keer kan hij nu even terug, om zijn verhaal te vertellen, maar steeds meer blijft hij hier. Als hij even later in een opstelling staat en het niet meer weet, neemt hij zijn broertje mee…. Om vervolgens uit liefde hem ook weer te laten gaan. Alleen die eerste stapjes, daarna kan hij het nu zelf.

Een dag later ontvang ik een prachtige foto met een ereplekje. Ik adem nog eens diep in en buig dan diep voor deze man. En het mooiste nog wel is dat het kind in hem mag rusten en de volwassen man in hem er veel meer mag zijn. In het teruggaan kan hij nu vooruit.

Als hij mij dan een week later ook nog schrijft dat hij is gaan doen wat hij het allerliefste al wilde doen, dan voel ik het leven door de email heen stromen.