Waarom jezelf klein houden makkelijker is dan je plek innemen

Ze gaf zich op voor de tweedaagse de sensuele vrouw maar kwam uiteindelijk bij mij in de masterclass persoonlijk leiderschap met hetzelfde verlangen. Sensueel zijn, zichzelf helemaal durven laten zien. Zowel privé als in haar werk als trainer.

Als ze binnenkomt komt er ook echt een verschijning binnen. Wat een mooie prachtige vrouw met blonde krullen, zwevend door de ruimte. Ze is onder de indruk van wat er allemaal in de dagen gebeurd en verwacht ook dat haar hetzelfde mag toekomen. Het verlangen is vurig.

Dag 2 starten we met het openen van het lijf. Het bekken maar ook de rug, de plekken waar levensenergie stroomt of blokkeert. Ik zie haar nieuwsgierig kijken naar hoe mijn lijf beweegt. Ik kan er heerlijk van genieten om alles los te gooien. Dan nodig ik de deelnemers uit om in verbinding met elkaar te dansen. Durf je de ander echt te ontmoeten en mag alles wat er is in het contact er ook echt zijn? En is er een verschil of je met een man of vrouw danst? Dansend ga ik op haar af en vraag of ik met haar mag dansen. Uitnodigend maar ook vol spanning zegt ze ja. Telkens verdwijnt ze omdat het te groots is om te blijven. Waar de nieuwsgierigheid groot is, is de vraag om helemaal te komen nog te groot. In kleine bewegingen dansen we in stilte verder. Tranen rollen over haar wangen, hier komt ze voor. En ik zie ook de struggle van het niet weten.

Als we op dag drie aankomen vraag ik iedereen of er nog iets ligt en gretig steekt ze haar hand op. Ja want er moet nog iets gebeuren. Ze heeft zich de afgelopen dagen ondergedompeld in het hele proces, van dansen tot opstellingen, meditaties en oefeningen. Maar de verwarring van het niet weten maar het zo graag willen weten is er ook. Misschien wilde ze wel te graag. Of wist ze niet hoe. Mooi hoe haar niet weten ook mijn niet weten aanraakt. Wat is helpend en dienend voor haar vraag ik mijzelf af. En omdat ik niet direct een antwoord weet, zeg ik haar dat ik later terug kom, omdat ik net zoals zij het ook niet weet.

Als er dan drie dames met dezelfde vraag komen weet ik ook dat we hier gezamenlijk iets mee moeten. Dan nodig ik haar uit met de twee anderen en zet ik deze drie vrouwen allemaal in een opstelling met hun innerlijk kind en de dag van vandaag, 2021. Ik loop rond in het veld om te voelen wat er nodig is. Ik weet ten diepste dat het innerlijk kind bij deze vrouwen allemaal een belangrijke rol speelt.

En terwijl ik voel en de tijd neem voel ik dat het gaat om het maken van de beweging. Beter gezegd dat ze leren om de beweging te leren herkennen van hoe ze onbewust op en neer in de tijd gaan tussen de dialoog met hun innerlijk kind en met de vrouw die ze nu zijn. Ik nodig ze uit om de verschuiving in contact met de ander te leren herkennen. Een beweging leren voelen waar ze zich bevinden, zijn in het hier en nu of zijn ze vertrokken naar het land van ooit. Als ik bij haar aankom dan zie ik dat haar focus ligt bij de dame die haar innerlijk kind vertegenwoordigd in de opstelling, haar ogen gaan er niet van weg. Zelfs als ik haar uitnodig om in contact te zijn met de dag vandaag. Maar ook al luistert ze naar wat ik haar vraag, ze gaat niet weg. Ik zie wat er gebeurd, er is een symbiose tussen haar en haar innerlijk kind. Er is geen onderscheid. "Wow hier is het goed toeven of niet vraag ik haar", "ja hier voel ik mij veilig", zegt ze. Dan laat ik haar een verstrengelde houding innemen met haar innerlijk kind, het kleine meisje in haar. Alles begint te stralen. En als ik haar dan aankijk, dan zie ik alles wat ik de afgelopen drie dagen ook gezien heb. Een klein meisje verpakt in een prachtige vrouw. Ik vraag haar hoe het voor een klein meisje is om alle antwoorden te moeten hebben? "Dat kan niet", zegt ze. "Nee dat kan inderdaad niet", zeg ik haar. "Dat is wat je telkens voelt, dat je het niet weet", zeg ik. "Omdat je de taak verkeerd uitbesteed". "Ik denk dat ze het nodig heeft om een keer naar de opvang te gaan zodat zij daar kan spelen, en dus spelen in jou, zodat jij de sensuele vrouw kunt zijn die je bent". "Speels en vol levenslust, vurig en rauw". "Maar dan zal je haar ook wat ruimte moeten geven en kunnen loslaten". Dan wordt ze verdrietig. Dat is een stap te ver. "Blijf hier maar even", zeg ik haar "en voel maar wanneer het tijd is om jezelf ook wat los te maken zodat je verantwoordelijkheid kunt nemen voor wat er nu is, wat je verlangens nu zijn". "Dat jullie naast elkaar mogen gaan staan, in plaats van verdwijnen in elkaar". Een tijdje blijven ze zo zitten en dan schuift haar innerlijke kind ook steeds meer letterlijk en met haar aandacht naar achteren. De vrouw kijkt het verdrietig aan. En het is ook tijd…. Ze mag gaan spelen en zij mag leren zijn met wie ze nu is. Niet meer klein maken, niet meer haar stem verlagen en verdwijnen in woorden, niet meer de verwarring maar wel volledig voor zichzelf en haar professie gaan staan. Haar eigen stem vinden vol energie. Iets wat alleen volwassen vrouwen kunnen maar wat een te grote opgave is voor kleine meisjes. 

Ergens is het ook zo fijn om klein te blijven, want in het klein blijven hoef je je grootste uitdagingen en angsten niet aan te kijken. Dan moet je namelijk plek gaan innemen.

Wanneer we klaar zijn met de laatste opstelling van deze drie dagen is het tijd om alles er even uit te dansen. Ik vraag haar wat een goed nummer is. Ze zegt "Sex on Fire". En vurig en vol overgave danst ze ruimte rond. Thuis gekomen in haar vraag van het niet weten, blijvend bij wat er is.

De beweging die we allemaal maken is de beweging tussen het land van ooit en nu. Anders gezegd, soms is het kleine kind aan het woord een andere keer de volwassen man of vrouw die je nu bent. En dat wisselt elkaar vliegensvlug af. Weten waar je bent geeft je de mogelijkheid om vanuit het hier en nu aan te kijken wat er is. Het betekent niet dat er bijvoorbeeld geen verdriet of boosheid mag zijn over hoe het ooit was. En tegelijkertijd om plek in het nu aan te kunnen nemen heb je het nodig om de beweging in het hier en nu te maken zodat je ook in beweging kunt komen. De opgave voor het innerlijk kind in jou is te groot om beslissingen of keuzes in het hier en nu te maken. En jou de antwoorden te geven die je nu nodig hebt. Jij bent degene die uit de onschuld mag komen, wat niets anders wil zeggen dat je het ongemak erbij neemt wat ontstaat door te gaan staan voor wie je bent. Daar zit de groei.

Dit vraagt dus om de beweging te leren herkennen en vanuit de volwassen man of vrouw die je nu bent en een beweging te leren maken wat helpend is. Anders dan de oplossing die een kind ooit heeft gevonden op wat het aantrof.

In dit voorbeeld bleef deze dame klein. Het was daar fijn, want in het kleine was ze ook veilig. Kun je onschuldig blijven en hoefde ze niet te gaan staan voor wie ze was. Geen confrontaties aan te gaan, niet haar plek in te nemen. Wanneer ze er voor kiest de kleine dame in haar te laten spelen maar ook het zelf te gaan doen, zonder kleine "manipulaties" en een lieve glimlach creëert ze voor zichzelf grootsheid en zelfvertrouwen. Daarmee geeft ze zichzelf niet alleen een volle JA maar ook de ander. Plek innemen gaat echt over durven zijn wie je bent en daar ok mee te zijn, met alles wat er is en niet is.

 Ter ere van onze dans dit verhaal voor jou, liefs Sharon