Wanneer het zorgen voor de ander je eigen kracht wegneemt

"Ik ben het zat", zegt hij. "Ik wil niet meer voor anderen zorgen". "Niet voor mijn ex, niet voor alle collega’s, niet voor elke vraag van mijn kinderen, ik wil gewoon mezelf kunnen zijn". "Ik wil die last kwijt". Zijn lichaam laat zien hoe vol het is. En terwijl hij praat, en steeds bozer maar ook kleiner wordt zeg ik "Stop".

We zijn al buiten en ik neem hem mee naar houten boomstronken en vraag hem er een uit te kiezen. "Vertel mij eens, volgens mij ben je niet alleen gefrustreerd maar ook ontzettend boos, klopt dat?" "Ja dat klopt wel denk ik". "Welke boosheid gooi je in deze boomstronk", vraag ik. "Mijn ex, alles wat ik moet doen……..", en een hele waslijst volgt. "Je vergeet nog iemand", zeg ik. Telkens volgt er iemand meer als ik vraag en wie nog meer. Maar ik weet dat dat niet het antwoord is. Deze boosheid is maar voor 1 iemand. Ik voelde de afwijzing.

"Wat dacht je van de boosheid op jezelf?", vraag ik. "Volgens mij ben je gewoon heel boos op jezelf". "Dat je niet voor jezelf zorgt". "Ja dat klopt", zegt hij. "En die boosheid is er alleen maar omdat je de ander niet kunt veranderen en dan sta je machteloos". "Dus om je kracht te hervinden moet je gaan erkennen dat je geen slachtoffer bent, maar zelf verantwoordelijk bent voor je eigen leven". "En niet die van een ander". En dan komt de boodschap aan. "Ga maar op pad met al je boosheid", zeg ik, "al blijf je uren weg, dat maakt niet uit". "Maar ik maak 1 afspraak met je". "Je hebt het nu al zo lang met je meegedragen, dat kan ook nog wel even langer, je mag deze boomstronk, jouw boosheid, alleen in liefde achterlaten". "Omdat de boosheid ook een deel van jou is". "Omdat het verbonden is met wie jij bent en de mensen om je heen over wie je frustratie voelt". "En door het weg te smijten, smijt je ook een deel van jezelf weg". "Dus neem jezelf weer in liefde mee terug, maar laat de frustratie daar en neem verantwoordelijkheid voor jezelf, in plaats van af te geven op de ander", zeg ik. Lange paden loopt hij af met zijn boomstam. Hij voelt de zwaarte, maar besluit om het liefdevol vast te houden, zelfs als hij even uitrust onderweg, houdt hij de boomstam liefdevol met beide armen eromheen geslagen vast. Hij voelt dat dit de weg is, die hij heeft te gaan. Bij zijn lievelingsboom waar de zonnestralen op schijnen besluit hij zijn boosheid achter te laten. Met aandacht en liefde. Want alleen dan kan hij zonder deze boosheid verder. Hij voelt een diepe opluchting en de liefde kan weer stromen. Ontroerd en met een bepaalde zachtheid komt hij terug en kruipt achter de piano. Daar viert hij zijn creativiteit, zijn levenslust, zijn ondernemerschap en zijn drive, zijn dromen beginnen weer te stromen en aan alles voelt hij dat het gaat lukken. Hij leeft weer, maar nu met zelfliefde en zorg voor zichzelf. De piano neemt hij mee in de andere dagen, telkens weer zingt hij zijn verhaal. Steeds beter zorgt hij voor zichzelf, en neemt hij zijn eigen verhaal mee in elke oefening. Hij was de enige man deze dagen. Even was het schrikken, maar er was geen andere weg. Deze vrouwen stonden voor de zorg voor zijn zusje. En de opdracht die hij elke keer weer kreeg was niet voor ze te zorgen, maar in het contact te genieten en voor zichzelf te zorgen, en dat deed hij. Voluit. Zelden heb ik iemand zo vol zien gaan, zo diep maar ook met zo’n grote liefdevolle grote stappen. Ter ere van jou en je zusje, ter ere voor iedereen die zorgt voor de ander, schrijf ik dit verhaal. Sat Nam. 

Wanneer je zo jong geleerd hebt om voor de ander te moeten zorgen is het een hele uitdaging later dit niet meer te doen. Ineens kreeg hij de taak om voor zijn jonge zusje te zorgen, ineens was dit zijn taak. Soms door een zinnetje als, jij moet nu voor zusje zorgen. Een andere keer omdat hij niet meer beter wist. Telkens weer maakte hij deze stap. Totdat hij zichzelf verloor in het zorgen, totdat het lijf zei, nu is het genoeg. Langzaam maar zeker maakte hij de ander dader van zijn machteloosheid. Alleen jijzelf kunt een besluit maken en deze ook weer ongedaan maken. Als kind maak je niet een besluit maar als volwassen man of vrouw kan en mag je een nieuwe keuze maken. Een keuze van verantwoordelijkheid nemen in plaats van slachtoffer zijn zodat jij weer plek kunt innemen. Plek innemen zodat jij alles uit jezelf haalt. En dat deed deze man. De weg terug naar wie hij werkelijk is. En wat een genot om mee te mogen wandelen in zijn reis, en in zijn uitingen in zijn muziek. Dank je wel!