Ze is niet van mij

‘Je hebt toch geen oordeel over dat ze nog een tutje heeft?’, vroeg mijn vriendin. Ik zei, ‘nee natuurlijk niet, ze zijn gewoon zichzelf’. En daar ontmoet ik een mooi deel in mij, omdat ik het ook echt meen. Alle mensen zijn zichzelf. Maar ga ik er altijd zo mee om?

Kinderen worden geboren als hun eigen ik. En zo ontdekken zij de wereld. Maar dat is maar vrij kort, want al snel hebben veel ouders het idee dat ze hun kind moeten vormen. Jan Geurtz omschreef het mooi in zijn boek “Einde van de opvoeding”, alsof je een stalen vorm om de peer hangt zodat hij precies in de vorm komt zoals de kweker het wil.

En eigenlijk zijn we allemaal onbewust een beetje kwekers. We willen dat ze netjes eten, netjes dank je wel zeggen, samen spelen samen delen, ze sociaal zijn en zo nog honderd dingen meer die wij weer van onze ouders hebben geleerd. Of wellicht dingen die we hebben gemist en onze kinderen van willen behoeden.

Ik dacht echt dat ik het anders ging doen. Anders dan mijn ouders en anders dan wat ik allemaal hoorde in mijn opleidingen. Het tegendeel was waar. Ik onderhandelde er op los. Als je dit niet dan dat, of als je dit doet dan krijg je een snoepje. Dat is liefde onder bepaalde voorwaarden, met het risico dat mijn dochter het zelfrespect kwijtraakt. Uit angst…ook al had ik dat niet door. Uit angst dat ik het niet meer onder controle had. Maar wat zou ik dan onder controle hebben? Dat ze geen ongeleid projectiel zou worden? Ik keek ook naar de blikken van andere ouders en handelde daar dan naar. Vanuit hier handelde ik zoals ik eigenlijk niet wilde handelen. Ik wilde en wil handelen vanuit liefde en vertrouwen. Vertrouwen in haar en in wat het leven haar brengt.

Ik heb een dochter die creatief is, op haar eigen verlegen manier dingen ontdekt, graag in het middelpunt wil staan maar dan in haar fantasie en niet waar meerdere mensen bij zijn. En bovenal is ze wie ze is. En dat is prachtig. Het mooiste is, ze lijkt op mij. Ik vond het vroeger lastig omdat ik ook verlegen en dromerig was. Op school vaak voor op mijn vingers getikt en had daarom onbewust het idee dat ik het voor haar op moest lossen. In plaats van het op te lossen voor haar, waren we veelal in gevecht. En dit gevecht ging niet om haar. Ik besloot om mijn motieven verder te onderzoeken en deze te scheiden van haar waarden, identiteit en individualiteit.

We zeggen allemaal MIJN kind…..maar de vraag is, zijn ze wel van ons? Daarmee zeggen we ook indirect dat we kunnen bepalen wat zij moeten doen of moeten laten.

In India is mij duidelijk geworden dat we allemaal onze eigen reis aan het afleggen zijn. Dus ook mijn dochter. In  haar eigen lijfje en ziel. En ik hoef er geen ijzeren omhulsel omheen te hangen zodat ze wordt gevormd zoals ik het wil. Ik heb dit nooit zo gedacht en als jij dit leest, jij waarschijnlijk ook niet. Maar onbewust deed ik het wel. Door mijn eigen angsten en gevoelens te projecteren op haar.

Ik geloof dat ze gelukkiger is wanneer ze zichzelf mag zijn. En dat ik gids en getuige mag zijn van hoe haar leven zich voltrekt, zoals ik dat ook bij mijn deelnemers doe. Vanuit liefde en vertrouwen. En dat vergt dan weer moed van mijzelf. Ze is niet van mij, ze is van zichzelf. En niets geeft mij het recht om haar te zien als een project die moet slagen onder mijn voorwaarden. Ik begrijp ook dat het niet zo zwart wit is, zoals op papier, en tegelijkertijd is zelfonderzoek op onze eigen projecties nog niet zo verkeerd. Want uiteindelijk projecteren we ons zelf ook op andere relaties. Bij vrienden, liefdesrelaties en collega’s.

Dagelijks ontmoet ik mensen op zoek naar zichzelf. Ze zijn hun eigen ik gaandeweg verloren en hebben zich gevormd naar de regels,waarden en normen van hun omgeving zonder stil te staan bij hun eigen behoeften of verlangens. Hun kwaliteiten verloren, op zoek naar hun eigen identiteit. Terwijl ze al die tijd al precies goed waren zoals ze waren. Dus wat we er als ouders in willen stoppen omdat het toch ONZE kinderen zijn, vechten kinderen zich er als volwassene weer uit. Want diep van binnen zit de ziel die het was voordat er van alles werd ingestopt. En willen we weer thuiskomen. Thuiskomen in ons eigen verhaal, met onze eigen fouten, struikelingen en successen.